- Van de redactie, bij haar laatste nummer
- Wouter van Oorschot Saluut bij vertrek
- Leo Vroman Psalm voor het eten
- Elisabeth Eybers
- Charlotte Mutsaers Vier berichten uit het beestenkabinet
- Eva Gerlach Commotie
- Paul Meeuws
- J. Bernlef
- Gerrit Krol Allochtonen
- T. van Deel Mondriaan
- Marieke Jonkman
- Toine Moerbeek De Deense glimlach van Johannes Vermeer
- Pieter A. Kuyk
- Tomas Lieske Lot
- Robert Anker Aktuele eeuwigheid
- Willem Jan Otten Elf wakken
- Poëziekroniek
[p. 482]
Tijdschriften zijn een tingelende tram;
de redacteur neemt plaats als de bestuurder,
wrikt aan de kruk, schuift wissels in zijn eigen stand
en fluit de rit van oost naar west en omgekeerd.
Hij knipt zijn nagels, vijlt zijn tanden bij, zijn ruiten
stoot hij open in de lucht, zijn schoenen plat, zijn rug
gebogen, zijn wijde blik blijft zelfs zijn bumper voor,
hij oefent zich in het railverleggend rijden, knoopt
zijn nieuwe veters, staat op scherp,
hij is een tramwaytijger onderweg.
Soms wordt hij achterin van lieverlede
conducteur en laat de rails hem sturen,
tot de dag waarop hij denkt: dit was dan dus
de rit. Aan dit einde stap ik uit.
Dan kijkt hij achterom. En ziet: de wagons
puilen uit van de passagiers, van vrienden
zonder wie de rit ondenkbaar was geweest,
onnodig ook. Zijn zij zijn werk?
Terwijl hij uitstapt en zijn pet verstopt
en op zijn eigen voeten staat roept hij
met een vreemde dunne stem: eindpunt! Eind!
Dit is beslist een beetje raar aan hem.
Lees de Tirade Blog
Gipszomer
Er komt een zomer aan die goed zal zijn. Met die nietsvermoedende woorden nam ik een paar weken geleden vrij van deze columnplek. In de dagen die toen voor me lagen sliep een gloed van parkjes om in te lezen, terrassen die blonken in de avondzon en steden waar ik mijn vrienden zou bezoeken. Ik...
Lees verderEr komt een zomer aan
Er komt een zomer aan die goed zal zijn, zeg jij. De lucht wordt gladgestreken en zal boven ons hangen als een zwoele lappendeken. De stad zal slapen van de hitte en pas weer ontwaken bij de eerste regenval. Parken, er zullen parken zijn waar we onze lijven achterlaten tot iemand ons weer op komt...
Lees verderReünie
Zes jaar geleden beloofden we dat wij niet zo zouden zijn. We kenden de verhalen, hoe het anderen was vergaan, maar zo zou het bij ons niet lopen. Vrienden waren we. En dat zouden we blijven. Maar puberbeloftes verwelken en ik verloor iedereen steeds iets meer uit het oog nadat de rector diploma’s in onze...
Lees verder
Blog archief