Vandaag was ik bij het afscheid van Wilbert Cornelissen. Hij is vrijdag 19 oktober overleden. Hij publiceerde onder meer drie poëziebundels en schreef blogs voor Tirade.nu, onder de titel ‘Klein landschap’.
Hij was een dichter die misschien meer geïnteresseerd was in het proces van het dichten dan in het eindproduct. ‘Als je iets afmaakt, ben je kwijt waar je in wilde zijn.’ Van 2007 tot en met 2016 schreef hij gedurende tien jaar elke dag een gedicht, 3714 in totaal. Hij deed dit onder het heteroniem de Mottenfokker (nachtvlinderkweker). Een van zijn bezigheden naast dichten, dansen en denken was insecten bestuderen. Zo hield hij enige tijd een mierenleeuw als huisdier, die hij ieder dag vijftien levende mieren voerde. Ook was hij de eigenaar van een aquarium met rupsen die hij bestudeerde.
Een selectie van die 3714 gedichten verscheen in de bundel Elke dag een / proefsleuven bij De Arbeiderspers. Hierin probeert Wilbert Cornelissen ‘de geest van de beginnende poëzie te vangen. Want daar komt het elke dag een gedicht schrijven wel op neer. Enerzijds is er de zelfopgelegde discipline, anderzijds de dagelijkse sprong in het ongewisse, het diepe.’
Bij mijn binnenkomst in de circuswerkplaats klonk er luide dansmuziek. De doodskist stond open en bleef dat tijdens de hele ceremonie. Wilbert vond dat je de dood niet moet verhullen. Het was de eerste dode die ik zag van wie er een oog open en een oog dicht was. Proberen te geloven dat hij gewoon sliep was hierdoor onmogelijk. Op en rondom zijn lichaam lagen een deel van de meegenomen bloemen. De mensen stonden, zaten op stoelen of gymbanken en luisterden naar de vele sprekers; de klimtouwen waren in de lucht geknoopt.
In een van zijn blogs schreef hij: ‘Ik ben eraan gewend altijd wel een deel van mijn lichaam te zien, ergens onder in het beeld als een soort van ondertiteling. Ernst Mach heeft daar een schets van gemaakt. Ik gebruik het lichaam vooral als een gereedschap, een middel tot een doel. Wanneer ik in de spiegel kijk, lijkt dat even een doel op zich te zijn, want een gezicht staat zo op zichzelf, is zo versmolten met wie en wat ik ben dat ik er niet zo snel een functie voor kan verzinnen. Het ultieme wat ik kan bereiken, besef ik nu, is zo volledig mogelijk op te gaan in de wereld.’
Hij is door zijn geliefde met een bakfiets naar het Crematorion op Zorgvlied vervoerd, gevolgd door de rouwstoet. Zijn reisadvies: ‘Hang aan de lichtstralen zodat je niet te ver afdrijft.’
—
Anja Sicking is schrijver en redacteur van Tirade.
