- Bericht aan de lezer
- H. Neubronner van der Tuuk Brieven en Aantekeningen
- De nieuwe gast door H.J. Friedericy
- Schuchter Utrechts
- [Vervolg De nieuwe gast]
- Interview met Angus Wilson door Gerard Kornelis van het Rene
- Post
- L.Th. Lehmann
- Oog in oog met de acteur door J.H.W. Veenstra
- [Illustraties]
- Dagboekbladen uit Genève door Cola Debrot
- Goede en slechte aanstellerij Hamlet en Dom Juan
- Portrait of some actors as one young dog
- Eenzijdige burenruzie
- Het moerasvrouwtje door Nine van der Schaaf
- De ontmoeting door Louis Veerman
- On being thirty
- For my bridegroom
Toen ik klein was dacht ik vaak
dat de wereld zou vergaan,
door een rode wolk gevormd als een makreel
gezien op een avond in de week
na de cycloon van Borculo,
door het vreemde geloei dat een avond lang
aanhield over Rotterdam,
de volgende dag stond in de courant,
dat een bananenboot iets dat ik ben vergeten
met zijn pijp deed,
een bananenboot.
Hill-and gullyrider,
hill-and gullyrider.
Hier begrijpt U niets van,
nageslacht.
De blinde bond de ex-non op de horens van de stier,
die sprong over de grenspalen
van het land van de gutturalen.
In het schemerlicht hingen
de lindeblaren
en wezen de varens omhoog.
Lees de Tirade Blog
Nog niet voorbij te zijn
We waren vroeg opgestaan, Ada (8) en ik. Vandaag zou ze gaan logeren op de Parade in Utrecht. Ada’s nichtje woont daar in een pipowagen op de personeelscamping. Als Ada op bezoek gaat dan krijgen de kinderen passen met Paradekind erop en mogen ze eindeloos in de zweefmolen, onbeperkt dierenpannenkoeken, snoep van de snoepmeisjes en...
Lees verderEen levend werken
Een psycholoog bij wie ik liep vroeg eens hoeveel uur ik per week werkte. Ik had in die tijd een bedrijfje naast mijn schrijverschap, kluste ook nog bij als kok. ‘Een uur of vijfendertig,’ zei ik, en begon te vertellen waar mijn werkweek uit bestond. Toen ik klaar was met mijn opsomming vroeg ze hoeveel...
Lees verderTerug
Na drie dagen rijden kwamen we aan in Cilento, waar de hitte middagslaapjes afdwong in ons huisje op de steile heuvel aan zee. Er waren geen buitenlandse toeristen in San Marco di Castellabate. Hoewel mijn Italiaans beter was, stonden de jongens die een kiosk aan de kade beheerden er steeds op Engels met me te...
Lees verder
Blog archief