Die welvarende ekster wat alles beaam

word van diefstal verdink – wie is ooit sonder blaam?

Hy wip kopknikkend heen en weer onder my raam,

elke kronkelende wurmpie, lank voor die braam-

bes aanloklik verdonker, pas in sy kraam,

sy choreografie bring, doeltreffend beraam,

die opsigtelike en die onsigbare saam,

sy puntgawe snawel doen eer aan sy naam,

wyl sy uitrusting invloed vertoon van Islaam

lyk sy lewensaanvaarding op dié van ‘n Vlaam,

vasberade en ywerig bewys hy sy faam,

wat iedereen, binne hoorafstand vernaam,

soos lysters en lystrekkers, ook sou betaam.

Die versigtige voete, meehinkende been

wat my terughou en tart kan na middernag geen

inperking bewerk of teëstand verleen:

gevrywaar van aftakeling tot ek ontwaak

vereenselwig ek my met ‘n lopende saak,

wonderbaarlik begeef ek my weer oral heen

aan die hand van ‘n gids wat sy uiterste doen

om my straks met die volgende dag te versoen.

Samerottende dae en nagte

wanneer niks as ‘n flentertjie trots

hom belet om verklarings en klagte

na willekeur uit te kots

het verdwyn en hy kan weer getuig

van ‘n neiging om skrynend te juig

soos ‘n drenkeling uitgestrek

op ‘n onherbergsame rots

met skerp kraterskulpies bedek

wat venynig sy bloedsomloop wek

tot ‘n tintelende aandrif om meer

koraalriwwe te trotseer.