- Alfred Kossmann Een vanitas
- Willem Jan Otten Geef in eigen woorden weer
- Leo Vroman Ik vind graag een stervend kind
- [Klein’s having a bad day]
- Elisabeth Eybers
- Jan Kuyper
- Charlotte Mutsaers Ik sprak met dennenaalden, pijnappels en vissen 2 (een te laat geposte brief)
- Anton Ent
- Pieter A. Kuyk
- J. Hendrikx Oceaan van kou
- Herman Coenen
- Guus Middag Hardlopers en doodlopers
- Herlezen Tweede keer
- Poëziekroniek
[p. 243]
De bocht om, de singel op, het water spiegelt
natuurlijk spiegelt het water, diep in
de wolken ben ik dat vanzelf. Beschouw
de schubben van de vis, zwart zilver,
het rode wonder van de vinnen, kieuwen, staart.
Vreeswekkend waakt de groene snoek.
Ik spreek met vader op de troon. Beloof.
Zijn kale schedel glanst nu van emotie,
ik durf niet spuwen voor ik ga.
[p. 244]
De hoop neemt toe voor het ontbijt. Broodgeur.
Croissantjes in de oven. Grijpt hier gezelligheid
haar kans? Bij een dode die zondagsmorgens
zingend liefdegeuren door de kamer drijft?
Dreef. Dreef. Dreef. Gedreven heeft.
Ogen zonder toekomst staren het verleden in.
Woede. Goed zo. Wie bepaalt wat? Kanoën,
laten we in godsnaam driftig gaan varen.
In de binnenste wateren wankelen muren.
Het bruist boven mijn hoofd, in mijn oren.
Ik versta het niet goed: omkomen, ontkomen.
Wie ontkomen is, wordt genezen, maar waarvan?
[p. 245]
De naam valt weg. Dit is genot. Het heil is anoniem.
Ongenoemd is goed geprezen. Dag blad, dag media.
Brokkenmakers en moordenaars zijn tot initialen
gereduceerd. Zichtbaar is hun einde. Meer recht
op stilte hebben kunstenaars. Foto’s, vette koppen
en anekdotes plegen verraad. Herrie en telefoon.
Een uit de velen heeft dit vers geschreven.
Vergeet zijn hand zodra die op de uwe lijkt.
[p. 246]
Kroondomein. Herten grazen op grasland.
Zoals auguren eens vogels bekeken zie ik
hoe ze schrijven: rust, blijf op je hoede,
zelfs vroeg in de morgen, hier aan de bosrand.
Dit roodbruine schrijven is met stilte
verbonden, met adem en tijden.
Land wordt groen beeldscherm en herten
grazen de woorden uit lang vergeten teksten:
tellen, wegen, doorslaan naar de valse kant.
Ik zie de rug van een hand, speel nu voor koning.
Mijn vader vrat gras tot hij erkende:
stilte, adem en tijden gaan op in de leegte.
Lees de Tirade Blog
Gipszomer
Er komt een zomer aan die goed zal zijn. Met die nietsvermoedende woorden nam ik een paar weken geleden vrij van deze columnplek. In de dagen die toen voor me lagen sliep een gloed van parkjes om in te lezen, terrassen die blonken in de avondzon en steden waar ik mijn vrienden zou bezoeken. Ik...
Lees verderEr komt een zomer aan
Er komt een zomer aan die goed zal zijn, zeg jij. De lucht wordt gladgestreken en zal boven ons hangen als een zwoele lappendeken. De stad zal slapen van de hitte en pas weer ontwaken bij de eerste regenval. Parken, er zullen parken zijn waar we onze lijven achterlaten tot iemand ons weer op komt...
Lees verderReünie
Zes jaar geleden beloofden we dat wij niet zo zouden zijn. We kenden de verhalen, hoe het anderen was vergaan, maar zo zou het bij ons niet lopen. Vrienden waren we. En dat zouden we blijven. Maar puberbeloftes verwelken en ik verloor iedereen steeds iets meer uit het oog nadat de rector diploma’s in onze...
Lees verder
Blog archief