- Alfred Kossmann Een vanitas
- Willem Jan Otten Geef in eigen woorden weer
- Leo Vroman Ik vind graag een stervend kind
- [Klein’s having a bad day]
- Elisabeth Eybers
- Jan Kuyper
- Charlotte Mutsaers Ik sprak met dennenaalden, pijnappels en vissen 2 (een te laat geposte brief)
- Anton Ent
- Pieter A. Kuyk
- J. Hendrikx Oceaan van kou
- Herman Coenen
- Guus Middag Hardlopers en doodlopers
- Herlezen Tweede keer
- Poëziekroniek
[p. 243]
De bocht om, de singel op, het water spiegelt
natuurlijk spiegelt het water, diep in
de wolken ben ik dat vanzelf. Beschouw
de schubben van de vis, zwart zilver,
het rode wonder van de vinnen, kieuwen, staart.
Vreeswekkend waakt de groene snoek.
Ik spreek met vader op de troon. Beloof.
Zijn kale schedel glanst nu van emotie,
ik durf niet spuwen voor ik ga.
[p. 244]
De hoop neemt toe voor het ontbijt. Broodgeur.
Croissantjes in de oven. Grijpt hier gezelligheid
haar kans? Bij een dode die zondagsmorgens
zingend liefdegeuren door de kamer drijft?
Dreef. Dreef. Dreef. Gedreven heeft.
Ogen zonder toekomst staren het verleden in.
Woede. Goed zo. Wie bepaalt wat? Kanoën,
laten we in godsnaam driftig gaan varen.
In de binnenste wateren wankelen muren.
Het bruist boven mijn hoofd, in mijn oren.
Ik versta het niet goed: omkomen, ontkomen.
Wie ontkomen is, wordt genezen, maar waarvan?
[p. 245]
De naam valt weg. Dit is genot. Het heil is anoniem.
Ongenoemd is goed geprezen. Dag blad, dag media.
Brokkenmakers en moordenaars zijn tot initialen
gereduceerd. Zichtbaar is hun einde. Meer recht
op stilte hebben kunstenaars. Foto’s, vette koppen
en anekdotes plegen verraad. Herrie en telefoon.
Een uit de velen heeft dit vers geschreven.
Vergeet zijn hand zodra die op de uwe lijkt.
[p. 246]
Kroondomein. Herten grazen op grasland.
Zoals auguren eens vogels bekeken zie ik
hoe ze schrijven: rust, blijf op je hoede,
zelfs vroeg in de morgen, hier aan de bosrand.
Dit roodbruine schrijven is met stilte
verbonden, met adem en tijden.
Land wordt groen beeldscherm en herten
grazen de woorden uit lang vergeten teksten:
tellen, wegen, doorslaan naar de valse kant.
Ik zie de rug van een hand, speel nu voor koning.
Mijn vader vrat gras tot hij erkende:
stilte, adem en tijden gaan op in de leegte.
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief