- Marga Minco Storing
- Elisabeth Eybers
- Lot, Frankrijk 1994 Barbara Visser
- Willem Jan Otten Ons mankeert niets
- Benno Barnard En de gelegenheid schept ons
- Robert Anker Ballade van mijn dochter die opbelt om te vragen of ze weer eens langs zal komen
- Carl Friedman De grauwe minnaar
- Erik Menkveld
- Gerrit Krol Het schilderij
- Gerrit Krol Vernissage
- Charlotte Mutsaers Ik sprak met dennenaalden, pijnappels en vissen 3 Wij sterven uit: ons verhaal
- Herlezen Een boek dat nergens went
- Poëziekroniek
[p. 347]
Ga maar even zitten
denken aan zeer bepaald
maar willekeurig zand
ergens in de aarde,
een verloren compositie
van Anonymus, gevaar
dat iemand liep in 1860,
alle lucht die Coltrane
ooit heeft ingeademd –
en kijk eens wat een kleuren
in de ramen van je tijdelijke
huis bij lage zon.
[p. 348]
Zijn beste ogenblikken
heeft de hoorspelspeler niet
wanneer hij over grind loopt
of met deuren slaat.
Zwijgend zet hij rode tulpen
in een blauwe vaas en in de stilte
van je huis staan ze te bloeien
op de lege tafel bij de radio
die hem verraadt.
[p. 349]
In donker dat is opgehouden
me gedienstig met het meubilair
te groeten, een klepelloos klokje,
nee likeurglas zonder voet –
maar dan stond het ondersteboven
op tafel en de tafel is dit ook niet:
ik heb daar nooit het mollige
van gemerkt, die veren.
[p. 350]
Vervelend zeg.
Hoe is het met je vissen?
Goed eigenlijk.
Maar ik zie jou
nog nieuwe knieën moeten.
Ja. Die moestuin
zal ik missen.
[p. 351]
Soms denkt hij dat hij afwas is
of fruit. Verklaart hij een peer
op de fruitschaal zijn liefde.
Dan is het even stil.
En dat blijft het, al verklaart hem
de peer ook haar liefde.
Toch wil ik het alleen
met hem en ik wil het ook
alleen in de keuken
in dit huis.
Lees de Tirade Blog
Vier bier en één cola
Het was nog rustig in de kroeg. De zon wurmde zich door het glas-in-loodraampje en viel op de grote, ronde tafel waar Lootje aan zat. Ze lachte me uit toen ze me zag, omdat ik mijn zonnebril nog op had, mijn mond een grauwe streep was en mijn gezicht nog in de kreukels zat door...
Lees verderEen café
Omdat ze op maandagmiddag streetdance heeft en we na school een uurtje moeten overbruggen gaan Ada (7) en ik elke week naar een café. We hebben er een aantal geprobeerd – dat was een tijdje ons ding: steeds op nieuwe plekken cola en bitterballen halen. Sinds we bij Café Chris kwamen zijn we daar gebleven....
Lees verderAnderhalve kamer. In memoriam Kees Verheul (1940 – 2024)
Kort nadat ik bij Van Oorschot was komen werken, vond ik in de krochten van de uitgeverij een exemplaar van Kontakt met de vijand. Het was een nieuw-oud boek, het had er sinds verschijnen in 1975 in een doos gelegen. Ik begon erin en stopte niet meer. De toon, het avontuur. Kees Verheul was de...
Lees verder
Blog archief