‘s Avonds zegt een natuurkundige op televisie

dat het ook mogelijk is dat het heelal op een dag

niet langer zal groeien, maar langzaam, sneller

dan het licht, ineen zal klappen. In dat geval

zouden er na ons nog triljoenen heelallen

kunnen ontstaan en hangen we nu slechts

onderaan een stamboom van universa. Stel je voor

dat je jezelf enkel voort kunt planten

door niet meer te bestaan.

 

‘s Ochtends, wanneer ik bij de start

van een dag zie hoe ik opnieuw ben gaan

ademhalen, vergelijk ik dit heen en weer

gegooi van sterren met mijn op en neer

gaande borsten, met de antenne van

een radio, die je doelloos in en uit

kunt blijven schuiven en vervolgens,

vooralsnog mijn meest geslaagde poging,

met een zeeanemoon.

Er bestaan vele redenen waardoor je niet stil

kunt blijven liggen, ‘s nachts. Als je steeds

moet hoesten, bijvoorbeeld, zal je lichaam

op en neer schokken alsof je op een rijkoets ligt en

als je erg ziek bent, een lijkwagen. Of het is zo

dat je niet weet waar je moet kijken, omdat alles

voor je ogen zo rood is. Je ogen zijn zo rood, omdat

iemand heeft gezegd dat je ogen zo blauw zijn en

dat heeft je geraakt. Het fijne aan geraakt worden

is dat het niet lang hoeft te duren om lang

te blijven duren en het vreemde aan geraakt zijn

is dat het nagalmt en nastampt en toch ben je

er stil van. Het mooie aan het woord stil is dat het

iets zegt over geluid en beweging en het bijzondere

aan geluid is dat het bestaat uit beweging. Het fijne

aan beweging is dat het heel ingetogen is, je kunt

heel zacht je huid laten voelen dat iemand anders

je huid voelt. Tegelijkertijd is het fijne aan beweging

juist dat het zo uitbundig is, je kunt heel hardnekkig een

dansend monster in je voeten hebben zitten, dat

je hakken de hele avond de grond in wil stampen.

Maar het vreemde aan een hele avond is dat je soms

niet weet welke vorm van beweging je het liefst

lang laat duren. Gelukkig is het goede aan iets lang

laten duren dat alles op den duur weer terug stil valt.

En wat ik vannacht, in al mijn gewoel, het allermooiste

aan het woord stil vind, is dat je er in het Engels

een l aan kunt plakken, waardoor we elkaar

kunnen vragen, waarom we nog steeds niet

gaan slapen.

Er hangt iets heel groots in de lucht, weten jullie dat wel. Ik sta in de hele grote ruimte te schreeuwen naar de onderkant. Ik ben te gast bij de talk show ik zeg: There is something that needs to be clarified – I am not here to be heterosexual bisexual gay asexual multisexual, I am here because I really don’t care and because I have written a few poems that I hope you will like. Ik vergelijk goden met knikkers en ga naar het feest het voelt niet als een feest. Ik schuif de glazen doelloos over tafel ik zeg: You guys, you’re all underestimating yourselves. This country knows how many well many let’s say countless different ethnicities minorities trivialities and there is no civil war, you are capable of everything. Ik heb geen idee. Iemand maakt de klank van mijn naam zoals ik me ook aangesproken voel wanneer men katholieke op deze manier afbreekt.

 

En er is de hele avond maar één iemand voor wie ik blijf ik zeg: I don’t know what it is but you are the definition of genuine. Ik schuif weer met de glazen en mag mee naar het appartement, een televisiegezicht trekt mijn broek al naar beneden, iemand valt achterover de kussens in.

 

Ik zeg

voor de eerste keer

in mijn leven heb ik

een goede reden

ergens te blijven,

 

maar ik denk Oh Gut

heb ik de koelkast

wel dichtgedaan

 

en vergeet dat je ook

groots en meeslepend

ten onder kunt gaan.

Soms, zegt iemand, is het niet uit weerwil,

maar omdat me iets is afgenomen – laatst,

met die documentaire over het uitsterven

van de huismus, bijvoorbeeld, kon ik dat

gevoel toch niet langer negeren. Daar moet ik

even over nadenken.

 

Er is eens een picknick geweest waarbij ik

honderd keer werd gestoken door mieren en toch

niet kon stoppen met lachen, want er was een picknick.

Mijn vader leerde me hoe je het geluid van een uil

met je handen kunt nabootsen en nog diezelfde dag

verbrandde ik mijn vingers. Niettemin kan ik nu klinken

als een uil. Soms wordt je dus onrecht aangedaan, maar

maakt het je niet zoveel uit. Het is niet erg om bang te zijn

als het een goed verhaal oplevert. Van de andere kant,

ik heb eens gezien hoe vissen elkaar de ogen uitaten en daar

werd helemaal niemand beter van. Zoiets mag je

inderdaad niet negeren, denk ik. En zoals er vissen zijn

met gaten in het hoofd, verlies ik iedere nacht een deel

van mijzelf in de dromen die ik heb, die ik ‘s ochtends

aan het ontbijt, of bij het aankleden, nog maar half weet

en dan later nog maar voor een kwart. Deze dingen gebeuren

en we hebben geen invloed. Zo sta je opeens

 

in een bos bij Berlijn een uil na te doen en het donker

antwoordt met krekels. Het donker antwoordt met kikkers

en kraaien, maar zijn uilen geeft het niet prijs. Je zou de

vissenogen wel van je huid willen wassen, alle uitstervende

vogels niet meer dan ondergesneeuwde herinneringen

laten zijn, sneeuwuilen, misschien nog één keer

niet durven zwemmen in een vijver vol karpers, maar daarna

volwassen worden. Onrecht rechtvaardigt

al deze wensen. Je kunt niet treuren om een mus

die nog overal rondvliegt. Laatst draaide ik me vastberaden om

om te zeggen dat ik vissen niet langer eng vond en keek recht

in de ogen van een middelgrote waterslang. Godallejezus

hoe bang ik ben voor slangen valt niet goed te praten.