[p. 99]
Kalaharizonsondergang
Ieder naar zijn soort:
Zij zoeken als het licht vermindert
Hun lafenis.
Ree, paard, leeuw bijeen:
Zij zijn te dorstig
Verder te vrezen.
Geen schaduw zo smal
Of daarin bestaat voor hen
Geborgenheid.
Geen dageraad bevroedend
Geven zij zich over
Aan een onbegonnen dorst.
[p. 100]
Dwergboom
Zijn wortels zoeken niet meer
De aarde, maar een vierkant
Van aardewerk –
Waarop, in vreemde tekens,
Een wonder staat geschreven:
‘De Boom van de Onsterfelijkheid.’
Een hart is niet te zien.
Schuilt het in de taaie stam
Die bevend in de lucht hangt,
Of tussen duizend bladeren
Die, nog zo klein, altijd nog
Zo verschrikkelijk groen zijn?
[p. 101]
Katwijk
Hoofd gebogen,
Regen oneindig: niet meer
Te tasten.
Paarslicht van wolken.
Duinen en dwergbomen
Samengescholen
Galmen:
Hier zijn de wegen
Waar velen bleven.
Oeverloos betrokken
Draag ik mijn antwoord
Zelf naar de zee.
Lees de Tirade Blog
Het bleek familie
Op sociëteit Minerva in Leiden zit bij de centrale trap een plaquette in de muur. Het opschrift luidt: Ter nagedachtenis aan leden van het Leidsch Studenten Corps die door de oorlog het leven lieten. Er staan een kleine dertig namen onder. Toen ik nog lid was van Sempre Crescendo (de open muzikale subvereniging van Minerva)...
Lees verderHet geluk
Miel bestiert een charmante delicatessenwinkel die zo in een oud, Frans dorpje had kunnen staan. Zo’n dorpje waar de tijd zelfs uit vertrokken is, de straten altijd leeggelopen zijn, alle dagen traag, hitsig en doorrookt voorbijkruipen en iedere mannelijke inwoner hopeloos verliefd is op de blonde bardame die haar jonge borsten op de toog drapeert...
Lees verderLief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verder
Blog archief