De afgelopen twee dagen lag ik ziek op bed. Ik ben net verhuisd, mijn nieuwe kamer is nog erg leeg, de muren zijn vers gewit. Ik ben de voorbije twee weken te lui geweest om de televisie aan te sluiten en mijn computer met dvd-speler sneuvelde tijdens de verhuizing. Voor het eerst in mijn leven heb ik bovendien geen huisgenoten. Kortom: er was geen enkel excuus (of eerder geen enkele methode: excuses altijd te over) om aan mijzelf te ontsnappen.
Terwijl ik daar zo lag, tussen dekens en sinaasappelschillen, omhoog keek naar het plafond, moest ik denken aan ‘Totaal witte kamer’, de dichtbundel van Gerrit Kouwenaar, tevens de titel van de documentaire over hem die je beslist eens moet zien. Dat deed me dan weer denken aan ‘Man komt kamer binnen’, de titel van het eerste boek van Nicole Krauss, ook best de moeite waard, maar toch minder goed dan haar latere twee, ze was nog niet met Jonathan Safran F… etcetera. Je gedachten gaan sneller naarmate je temperatuur stijgt.
Zoals je hieronder bij Gilles van der Loo kunt lezen: de echte totaalervaring zit in je hoofd. Best goed van en voor mij dus, dit totaal aan jezelf overgeleverd zijn waarin zelfs lezen teveel pijn aan je hoofd doet. Ik heb eens goed naar mijzelf geluisterd en een lijstje gemaakt van de zinnen die de afgelopen 48 uur door mijn hoofd dreunden (N.B. de cursieve zinnen zijn niet van mijzelf). Voor de ‘echte totaalervaring’ helpt het om iedere zin zes keer te lezen voor je naar de volgende gaat. Mijn lange, witte, koortsgebed:
the sun setting. the lawns on fire.
the lost day, the lost light. why do I love what fades?
iets aanraken met de blaar op je vinger
poëzie, mijn dode broertje, op een dag weer tegenkomen en dan
iets begint zich los te maken
alles is verschoven sinds ik ben veloren
op een eiland gebeurt niets, er zijn geen argumenten
ik moet het stro uit het gras kammen
het doet me denken aan 22 juni 1964, dat is het vanavond
houd moed, houd moed
je oren dichtstoppen en alleen nog maar de geluiden vanuit je lichaam horen komen
mijn stem, die een octaaf hoger klinkt nu, klinkt
to hide yourself behind the fact that you are visible
wie angst heeft wil over angst lezen
in een net ontdooide wereld een knoop van haar lange jas open doen en dan
you who left, who were leaving, what dark rooms do you inhabit?
in januari werd ik kleiner en kleiner
nergens liever dan hier
why do I love what fades?
what dark rooms do you inhabit?
en dan, en dan, en dan, en dan
nergens liever dan hier
why do I love what fades?
