Bijna elk jaar is onze jongen jarig in de herfstvakantie. We zijn dan in Normandië, in een huis met een haard in de woonkamer en grasland voor de deur waar bonkige paardjes grazen. We wandelen er veel, ik koop voorraad op de markten en kook voor onze familie. Een man of tien, met kinderen en honden.
Wie er precies mee kwam weet ik niet meer, maar een jaar of vijf geleden hebben we voor het eerst een speurtocht uitgezet, met een heel verhaal erbij – er was een dorpsgeest die geen rust kon vinden en Nadim (toen negen) moest daar met zijn opa iets aan doen. Samen met zijn opa, omdat die twee op dezelfde dag jarig zijn.
Een schatkaart, een nachtelijke wandeling en heksen in het bos die raadsels vertelden, magische drank uitdeelden. Spreuken om te zeggen bij een volle maan. Soms hebben we Nadim daarin wat overschat, zoals de keer dat zijn kleine zusje met piepende banden ontvoerd werd door de geest van Servigny en daarna gered moest worden via een holle weg met fluisterende bosgeesten in de berm.
Zijn opa heeft het daar nog steeds over, dat we toen te ver gegaan zijn. Maar als Nadim over die avonturen praat dan schitteren zijn ogen; elk jaar ziet hij er weer naar uit.
Nu viel zijn verjaardag weer in de vakantie, en Nadim speelde de rol van niets verwachtende bijna-jarige keurig. Omdat hij veertien werd, verwachtte B dat hij het allemaal wat kinderachtig zou vinden, maar hij leek ons dit pleziertje echt te gunnen.
Nadim loste raadsels van twee heksen op (Ada en Lou van 8 en 6, groen geschminkt en met zeewier als haar) en bevocht de Duistere Ridder met een houten zwaard dat de heksen hem gegeven hadden.
Daarna werd hij samen met zijn opa door De Koetsier naar het Donkerbos der Verloren Herinneringen gereden, waar hij van elk vakantiejaar een cruciale herinnering moest hervinden om de verstopplek van de schat te kunnen achterhalen.
Dat van die Verloren Herinneringen had B bedacht, en het pakte heel mooi uit omdat hij een aantal dingen écht bleek te zijn vergeten.
Hoewel deze nachten de voorgaande jaren een heus overgangsritueel leken omdat ze op de rand waren van wat hij aankon, leek dat nu niet meer het geval. Met luchtig enthousiasme hervond Nadim zijn herinneringen, en kwam erachter dat de schat in een dakloze ruïne achter de dorpskerk te vinden zou zijn.
Een verjaarstaart wachtte daar in een gotisch boogje – achter dat boogje, tussen brandnetels en doornstruiken, wachtte ik.
Ik hoorde ze naderen: de stem van mijn zoon die de afgelopen maanden zoveel dieper is geworden, zijn passen even zwaar als die van zijn opa. Toch twijfelden ze even bij de ingang.
Niemand wil een aardedonkere ruïne achter een begraafplaats in. Hun passen lichter nu, de stemmen zachter. Met het zaklampje van zijn telefoon bescheen Nadim de ruimte.
‘Daar!’ riep hij.
‘Voorzichtig,’ zei zijn opa nog.
Maar hij had de doos al te pakken; meteen kwam ik overeind ondanks de doornstruiken die zich in mijn broekspijpen hadden gehaakt, en schreeuwde zo ijselijk als ik kon.
Nadim schrok wel, maar moest ook heel hard lachen; daarna liepen we terug naar het huis. Alleen opa was wat stil geworden.
‘Gilles,’ zei bij het tuinhek, toen Nadim met zijn doos taart de keuken in gelopen was. ‘Ik schrok echt héél erg.’
