Rijp op het gras, de sloot gesteven, kraakt.

Herinnering beslaat soms meer tijd dan er was.

 

Februari, ik ben tien. Pas als ik groot ben oud.

Vertrouwd de polders zover ik ze kan zien.

 

Al wat ik voel staat om me heen.

Ik kijk en trek de lijnen daar om heen

van wat ooit tekening zal zijn:

 

winter, velden, hier de sloot.

Dat kind ben ik. Wat was ik klein

en nu ik er naar omzie, groot.

Betrapt. Het boek dat ik niet mocht

ligt op de tafel: Bob en Daphne

uit de schuilplaats waar mijn vader zocht.

 

Waar ik de sleutel vond. In welke boekenkast.

Wanneer, hoe lang – Ik hou mijn mond

omdat mij zwijgen beter past.

 

En dan ineens zijn zachte hand. Een stem

die ik niet ken.

Is deze wel van hem?

 

Verbaasd aanvaard ik mijn geschenk.

Het boek, een glimlach en de wens

dat ik net als mijn vader ben

 

en veel zal lezen. Als ik ga

draag ik zoveel ontroering rond

dat bij de tafel waar ik stond

tweemaal een vreemde vader staat.