[p. 551]
In kleine jaarboeken ligt
heel gecomprimeerd mijn leven.
Wie kwam, en waar ik ging.
De letters die de feiten
vatten in taal staan als wachters
voor alles er achter.
Zwijgen op papier dat geen
ruimte laat voor leegte. Zodat
dit leven voller lijkt
dan het, dunkt mij, was.
[p. 552]
De foto laat een jongen zien
van een jaar of tien. Er kwam een
telelens aan te pas – omdat
de jongen hoog, en ver, in een
boom geklommen was. Zijn gezicht
in ‘t groen lijkt dichterbij gehaald.
Zacht streelt de zon zijn roodbruin haar.
Een zoon die naar een vader lacht –
beneden, op het pad. Vader,
geen lens brengt hem nabij. Op hem,
onzichtbaar, valt een ander licht:
een stille liefde straalt hem toe.
[p. 553]
De badweg:
zonder einde of begin in
blond, zilt land.
Een vergeten uitgangspunt, lang
geleden,
dat vacantie heette. Vanwaar
zonder paard
of wagen en geen mens die mij
wou dragen,
ik liep: onbegrepen dagen.
Klein tussen
grote benen over klinker-
stenen naar
het vermeende paradijs waar
harde wind
scherp zand in bange ogen blies.
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief