[p. 603]
Rijp op het gras, de sloot gesteven, kraakt.
Herinnering beslaat soms meer tijd dan er was.
Februari, ik ben tien. Pas als ik groot ben oud.
Vertrouwd de polders zover ik ze kan zien.
Al wat ik voel staat om me heen.
Ik kijk en trek de lijnen daar om heen
van wat ooit tekening zal zijn:
winter, velden, hier de sloot.
Dat kind ben ik. Wat was ik klein
en nu ik er naar omzie, groot.
[p. 604]
Betrapt. Het boek dat ik niet mocht
ligt op de tafel: Bob en Daphne
uit de schuilplaats waar mijn vader zocht.
Waar ik de sleutel vond. In welke boekenkast.
Wanneer, hoe lang – Ik hou mijn mond
omdat mij zwijgen beter past.
En dan ineens zijn zachte hand. Een stem
die ik niet ken.
Is deze wel van hem?
Verbaasd aanvaard ik mijn geschenk.
Het boek, een glimlach en de wens
dat ik net als mijn vader ben
en veel zal lezen. Als ik ga
draag ik zoveel ontroering rond
dat bij de tafel waar ik stond
tweemaal een vreemde vader staat.
Lees de Tirade Blog
A wild sheep chase
(De wereld in stukken 45) Het sneeuwschaap zal ons worst wezen. Dat komt omdat dit bijzonder goed aangepaste beest helemaal geen zorgen wekt waar het het uitsterven betreft: hij of zij bevindt zich in de categorie Least Concern (LC) van de bedreigingsranglijst, samen met Homo Sapiens, de kip, etc. Maar wat een schitterend dier! Op...
Lees verderKnuffels
Er is een kou waar geen radiator, geen vloerverwarming, geen warmtepomp iets aan kan doen – een ijzig optrekken als het te lang grijs is buiten, als ze je niet terugbellen, als er teveel verloren lijkt. “Schrijven is een eenzaam iets,” zeg ik in het dankwoord van Café Dorian. “Ik wilde daar verandering in brengen,...
Lees verderEen oude kunst
Ik stond laatst met een vriend, een heel goede pianist, in een antiquariaat in Amsterdam. Hij was me komen opzoeken, al konden we helaas geen quatre-mains spelen: ik heb geen piano in mijn studio. We konden wel naar boekhandels. Hij is een groot liefhebber van Belcampo, dus hij speurde de ‘b’ af. Ik keek bij...
Lees verder
Blog archief