Trek de deur achter je dicht! Ik wil

dat ze de deur achter zich sluit, zelfs

nu ze jarig is en mij haar pop heeft

getoond, het kind in heilige feestdos.

 

Ze legt haar kind op de trap en keert

terug naar de deur van mijn kamer

waar ik vertaalwerk verricht: geel

stro in ijs wordt dood gras in glas.

 

Dit water, dit riet. Kon ze maar komen,

haar kind laten zien in heilige feestdos.

Ze trok de deur achter zich dicht en

verdween met jongens in het busstation.

Ik durf niet meer, ik ben te oud. Zwaan kleef

aan. De geur van badhok die mij irriteert.

Mijn lichaam dat gevangen is in vreemde ogen.

 

Verkennen van de grens, de glans van krachtig

rennen, de roep, de meesterlijke lach voorbij:

onder het juk van de tiran bedachtzaamheid.

 

Vergeten is de smash, het doelpunt, het record.

Ik wil niet weten wat ik ‘s nachts goed hoor:

jij blijft de kampioen in eieren lopen.

Ik beheers me: gekleed zoals het hoort

keur en kies ik een geslepen flacon

met als kunstwerk een doosje van karton.

 

Ik vrees dat de kartonvouwer een snordrager

is en de glasslijper een pensdrager zal zijn.

Mijn hoop wil dat de parfumeur het hoogste scoort

 

maar ogottogot een amateurbokser is hij!

 

Ik ruik de geur van zweet en dood.

In dit stiltegebied waarin een rok verplicht zou moeten zijn,

aan deze beek waakt moeder, o wat waakt de merrie.

 

Het veulen ligt voor dood in de wei. Het tilt zijn hoofd op,

kijkt, en legt vermoeid het zware hoofd weer neer.

 

Onbeweeglijk spreekt de wijze moeder dochter toe

dat het goed komt, dat er kracht vloeit. Ik fiets door.

 

Zelfs op de racefiets zou een rokje voorschrift moeten zijn.