- Leo Vroman
- De route van inkt en houtskool Katja Stam 1995
- Bas Heijne In het water
- Erik Menkveld
- Robert Anker Nijhoff en ik
- Marieke Jonkman
- René Stoute Als in een vreemd cocon
- Robert Anker
- Jan Baeke
- Toine Moerbeek Rodin II: La modernité
- Jeroen Brouwers Teirlinck, Butor, Mulisch, ik en Minne
- Herlezen Jan Hanlo ‘Zonder geluk valt niemand van het dak’
- Poëziekroniek
[p. 18]
Het voordeel van een stier
is dat je hem niet ziet.
Aan de zachtmoedigste
doejong denkt ze om de schoften
op haar schonken, de poten
langs haar flanken niet te voelen,
aan wiegelend zeegras, siloloos
zonsondergaan, verzaligd loeien –
en laat de ziltste boer
die ze ooit liet en hoopt intens
dat het dit keer een zijsprong
over de soortgrens was.
[p. 19]
Wat moet het verrukken, zulke
maten zich met overgave in je
af te voelen drukken. Daarvoor
zal het graag zijn opgespoten.
Of vermoedt het zich zo innig
niet als ik het gun? Dan lag het
niet zo onvertogen vol zinderende
kuiltjes om dat glanzend lichaam,
had het beduidend minder
omzichtig gestoven.
[p. 20]
Even helemaal zonder lijfwacht
de aandacht richten op door gletschers
meegevoerde rolstenen, zongebleekte
kiezels tussen tijm, de fundering
van een mijlpaal, een tuinmuur,
de onderkant van dakpannen die voorbij
de muur uitsteken. Voor de verleiding
zwichten van onrijpe abrikozen. En
bij thuiskomst de gevangenen onthalen
op zowel naakte als behaarde rupsen.
[p. 21]
Onervarener gevlogen dan de radarloos
rechtlijnige eenden tegen bicblauwe
avondhemel kunnen lijken, doelloos
dwarrelaar maar ondertussen
motten de begenadigdste doodsnood
bezorgen en behendiger dan wie ook
langs zwarte, zeer gecompliceerde
bomen scheren, opduiken, verdwijnen.
[p. 22]
De beuken waren al klaar.
Ik moest alleen nog zuigen
onder het hoogaltaar. Komt hij
binnen in vol ornaat:
kaarsje branden prima
maar niet tijdens het werk.
Altijd vriendelijk hoor.
Goed kerkvoogd ook.
Volgens mijn buurvrouw
al zo goed als zalig.
Maar voor wie zo gaat doen
ben ik een kwaaie.
De heilige vraagt soms
meer van mensen
dan alleen zijn nis
een beetje schoon te maken.
Nou ik doe niets meer daar.
Kijken wat er dan gebeurt.
In vuile kathedralen is het
zo gedaan met het geloof.
Zit hij met zijn gewaden.
Lees de Tirade Blog
Vier bier en één cola
Het was nog rustig in de kroeg. De zon wurmde zich door het glas-in-loodraampje en viel op de grote, ronde tafel waar Lootje aan zat. Ze lachte me uit toen ze me zag, omdat ik mijn zonnebril nog op had, mijn mond een grauwe streep was en mijn gezicht nog in de kreukels zat door...
Lees verderEen café
Omdat ze op maandagmiddag streetdance heeft en we na school een uurtje moeten overbruggen gaan Ada (7) en ik elke week naar een café. We hebben er een aantal geprobeerd – dat was een tijdje ons ding: steeds op nieuwe plekken cola en bitterballen halen. Sinds we bij Café Chris kwamen zijn we daar gebleven....
Lees verderAnderhalve kamer. In memoriam Kees Verheul (1940 – 2024)
Kort nadat ik bij Van Oorschot was komen werken, vond ik in de krochten van de uitgeverij een exemplaar van Kontakt met de vijand. Het was een nieuw-oud boek, het had er sinds verschijnen in 1975 in een doos gelegen. Ik begon erin en stopte niet meer. De toon, het avontuur. Kees Verheul was de...
Lees verder
Blog archief