In de rij bij de kassa van de bouwmarkt stonden twee bonkige mannen met stof in hun haar, hun armen vol dozen vol schroeven. Daar bovenop lagen Snickersrepen en Bifiworsten uit het schap naast de lopende band.

‘Halloween,’ zei de een. Hij haalde zijn schouders op, de pijpen van zijn betongrijze overall gingen mee omhoog.

‘Mijne ook,’ zei de ander.

De mevrouw achter de kassa scande, doosjes vlogen als ijshockeypucks over haar laserraampje.

‘Van het ene op het andere jaar is het afgelopen,’ zei de overall.

‘Leuker toch? Met verkleden en zo.’

‘Vampiers, waren de mijne.’

‘Kees ging als lijk.’

Alles mocht op rekening. De repen en worsten gingen in broekzakken, de schroeven in een plastictas.

‘Gaat Jana wel zitten?’

‘Vorig jaar kwam er bijna niemand langs.’

Later vandaag zou ik falende lichtjes in zelfgemaakte lampionnen proppen en met Ada en Nadim een rondje door de wijk lopen. Warmte zou uit volle gangen over hun rillende lijven rollen. Tienermeiden zouden snoep uitdelen terwijl ouders witte wijn dronken op de achtergrond.

Waar ik opgroeide had je Driekoningen. Ik herinner me de eerste Sintermaarten, na onze verhuizing naar het noorden.

Het voelde niet hetzelfde, en ik deed er dan ook niet aan mee. Pas met mijn eigen kinderen zou ik op 11 november langs de deuren gaan.

Ada en Nadim zullen Sintermaarten zonder moeite inruilen voor Halloween.

Nadim heeft een roodgevoerde cape en van die spitse tanden. Zijn oma maakte ook een cape en tandjes voor zijn knuffelkonijn Pietpiet.

Voor Ada denk ik aan een zombie.

________________________________________________

Gilles van der Loo (Breda, 1973) is schrijver en recensent. Hij was redacteur van Tirade en zijn fictie verscheen online en in diverse bladen. Bij Van Oorschot publiceerde hij de verhalenbundel Hier sneeuwt het nooit en de romans Het laatste kind en Het jasje van Luis Martín.