Onlangs een boekpresentatie van een collega. Spontaan medelijden, want het is geen feest als schrijver, het is alleen maar:

– zenuwachtig zijn

– nog zenuwachtiger worden

– zien dat de angstvallig voor je ouders verborgen vrienden met het alcoholprobleem ondanks de kater meteen de weg naar je ouders vinden

– zien dat je uitgever met het alcoholprobleem eveneens de weg naar je ouders vindt

– tig keer de microfoon uitproberen totdat hij het na de tiende test niet meer doet

– je stem schor moeten schreeuwen omdat de microfoon het niet doet

– ter plekke tientallen opdrachten moeten verzinnen en vervolgens de teleurgestelde blik verdragen van mensen die hun gesigneerde exemplaar inkijken met een blik: is het dit maar?

– je exen elkaar te lijf zien gaan, maar dan niet zoals het in je natte dromen gebeurt

– opmerken dat je nog minder vrienden hebt dan gedacht

– vaststellen dat die paar vrienden niet aanwezig zijn

– dronken naar huis gaan nadat je tegen je ouders hebt gezegd: schrijven is een eenzaam beroep

– eenzaam in je bed kruipen en weten: schrijven is een dronken beroep

 

Nee, boekpresentaties zijn niet leuk. Het zijn gevaarlijke sociale experimenten waar je hoofdpijn van krijgt.