Dat ik nog compassie zou krijgen met een pastoor! Die in Liempde de uitvaartdienst ontzegde aan een parochiaan-euthanasiepleger natuurlijk. Geen warme noch een handige actie (van de pastoor), maar mij lijken de aanhoudende vinnigheden, met name uit protestantse Trouwhoek, zo onderhand genoeg. Het probleem is ondertussen cruciaal voor elke literatuurliefhebber: hoe tekst in daad kan omgezet. De pastoor hield zich klaarblijkelijk aan richtlijnen en daarbij wou hij principieel zijn, wat hooguit Ad Verbrugges stelling schraagt dat het katholicisme van de Lage Landen protestantser is dan dat in Zuid-Europa. Aandoenlijk vond ik voorts dat de pastoor, in de eenentwintigste eeuw, sprak van zijn geweten. ‘De nostalgie naar de verloren vertelling is zelf voor de meeste mensen verloren’, schreef Lyotard al in 1979. Andere koek dan de zogeheten Brabantse gezelligheid wier teloorgang onder het regime van de pastoor wordt betreurd. ‘Kom je bij hem op de koffie, dan staat er precies één kopje klaar met één koekje.’ Het koekjesgetal stemt overeen met dat uit een notoire, zij het wat kosmopolitischer diagnose van prinses Máxima, maar ik weet niet of deze critici uit gezinnen met minstens dertien kinderen stammen. Vooral is de kwestie hoe jongeren zich opstellen jegens deze musealisering van het cliché. Menno van der Veen heeft uitgelegd dat de hedendaagse youtopist, die desnoods tegenstrijdige rollen combineert, meer van symbolische evenementen houdt die één dag per jaar beslaan. Zo zou de youtopist de naar verluidt echte hardliners te Rome op Zuid-Europese wijze benaderen.