[p. 674]
mijn slapende ogen
weten van het licht
daarachter
maar mijn vermoeide
lichaam wil nog niet
weten van de
nieuwe morgen
ik was groen
langzaam
ga ik over
in bruin
voetstappen
in het natte
zand
is het enige
wat ik achterlaat
en zelfs die
verdwijnen weer.
[p. 675]
maar laat
mijn liefde wijd
zijn als de zee
zodat ze niet de felle
pijn kent van de rivier
die zich in zijn
egoïsme aan de
rotsen stoot
dromen spatten
als zeepbellen
uit elkaar
huiverend probeer ik
nieuwe te blazen
het pad van
schelpen
knarst onder
mijn voeten
vaag ruik ik nog
de zee
[p. 676]
de dagen
lang en leeg
elke morgen een
nieuwe dag
even oud als
de vorige
nu je me hebt
losgelaten
ben ik een
eenzame ballon
in de lucht
ik voel me
winters worden
en wil gaan slapen
toegedekt met wit
[p. 677]
natte sneeuw
vlokt tegen mijn
raam en glijdt dan
langzaam naar beneden
blijft even tussen mijn
wimpers hangen en
smelt dan over mijn wang
alsof ik eventjes huil
de bomen buigen
en knakken
onder de harde wind
het gras nietig
aan hun voeten
buigt ook maar
knakt niet
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief