Boomchirurg noemde hij zich, en met zijn motorzaag

zat hij boven in mijn boom toen jij je fiets

tegen het hek aan zette. Altijd en van nature

tegen snoeien zei je alleen: ‘zo zo’ – en ik zag

dat er iets met je aan de hand was.

‘Ik geloof dat er iets in mij groeit dat er niet hoort.’

Op dat moment viel er een tak zodat het dak

van het schuurtje brak. Ik rende weg

en ’s nachts wist ik pas hoe dat voor je was –

er braken zorgen bij me uit die niet te stuiten

waren over het ooit als we elkaar verliezen

en hoe we vóór het zover komt dom

zullen redderen, en pas wanneer het kraken

echt vervaarlijk wordt, hulpvaardig

de verkeerde kant op draven.