Het zit in de familie. Vraag niet: spel

je doopnamen, lees heel snel lariekoek.

Iets in m’n hersenen meldt wazig fel:

hoe onderscheid ik zuiver volk van vloek?

 

Vroeg struikelde ik in m’n woordenboek;

dan trok men mij rechtop aan een oorlel.

Ik schreef geheimtekens met haal en hoek

en trok als eerste aan de beel (of bel?).

 

Natuurlijk ben ik zo dichter geworden

die agressief zoekt naar verwante woorden,

die intuïtief kiest de stem van bloed

en blozen, want geen klankkleur van wie hoort te

zingen verbleekt als een vale verdorde.

 

Spel langzaam: liefde is voor lezen goed.

Handen omhoog. Alles wordt tot gedicht.

Ik geef me over aan de overmacht

van mijn bestaan. Richt niet op m’n gezicht,

gun hart en slagaders toch hun klopjacht.

 

Handen neer. Het potlood beweegt zo licht

als een ganzeveer met hardheidsgraad zacht,

ivoorkleur, gelukstelegrambericht

met vogels, bloemen, een schepping die lacht.

 

Keer je om en weet het ijzer, je rug

voelt vlijmscherp aan de droge klik van klinken;

één foute handeling, en ‘t is gedaan.

 

Kom klanken, verootmoedig niet zo stug,

de dichter blijft geraakt niet altijd hinken,

op de knieën kun je met woorden staan.