- Judith Herzberg Gedichten
- Jaap Goedegebuure Van neo-realisme tot neo(n)-romantiek
- Tomas Lieske Florence, Fritzi en de Preraphaelieten
- Rogi Wieg Van die huiselijke dingen als leven en dood
- C.O. Jellema
- Gerben Wynia Lofzang op Terhorst
- Remco Ekkers
- Lenze L. Bouwers
- Hans van den Bergh Multatuli: schrijver tussen waarheid en schoonheid
- Charles B. Timmer Russische notities
- Poëziekroniek
[p. 637]
Het zit in de familie. Vraag niet: spel
je doopnamen, lees heel snel lariekoek.
Iets in m’n hersenen meldt wazig fel:
hoe onderscheid ik zuiver volk van vloek?
Vroeg struikelde ik in m’n woordenboek;
dan trok men mij rechtop aan een oorlel.
Ik schreef geheimtekens met haal en hoek
en trok als eerste aan de beel (of bel?).
Natuurlijk ben ik zo dichter geworden
die agressief zoekt naar verwante woorden,
die intuïtief kiest de stem van bloed
en blozen, want geen klankkleur van wie hoort te
zingen verbleekt als een vale verdorde.
Spel langzaam: liefde is voor lezen goed.
[p. 638]
Handen omhoog. Alles wordt tot gedicht.
Ik geef me over aan de overmacht
van mijn bestaan. Richt niet op m’n gezicht,
gun hart en slagaders toch hun klopjacht.
Handen neer. Het potlood beweegt zo licht
als een ganzeveer met hardheidsgraad zacht,
ivoorkleur, gelukstelegrambericht
met vogels, bloemen, een schepping die lacht.
Keer je om en weet het ijzer, je rug
voelt vlijmscherp aan de droge klik van klinken;
één foute handeling, en ‘t is gedaan.
Kom klanken, verootmoedig niet zo stug,
de dichter blijft geraakt niet altijd hinken,
op de knieën kun je met woorden staan.
Lees de Tirade Blog
Vraagtekens achter al ons weten – over vogels
Larousse 12 Zouden mooie en exorbitante vogels zeldzamer worden omdat ze om schoonheid door mensen bejaagd worden? Een aantal zonderen zich van deze veronderstelling al af: we cultiveren soorten die we zeer mooi vinden voor volières en tuinen, de pauw of de goudfazant. Maar nietige onaanzienlijk vogeltjes hebben wel als voordeel dat ze de blik...
Lees verderMeer dan vijftig
Ik ben geen spelletjesman, maar omdat we toch in Moncarapacho waren en die tafel er toch stond en vriendin K stralend vier stenenhoudertjes op tafel had gezet en ik graag wilde meedoen met alles wat mijn vrienden deden en het om Rummikub ging – waarvan ik me vaag de regels kon herinneren – schoof ik...
Lees verderDe wind
De wind komt over zee tegen de heuvel op, schudt de verdroogde vruchten uit de Alfarroba. Hard als kiezels tikken de peulen op het plaatstalen dak boven mijn hoofd. De wind is warm, Marokkaans, heeft maar een beetje water hoeven oversteken voordat hij hier mijn kleren van de waslijn blies. Na het eerste licht stap...
Lees verder
Blog archief