- [Tirade maart & april 1994]
- [Tekening]
- Leonard Nolens
- Charlotte Mutsaers Ik sprak met dennenaalden, pijnappels en vissen
- Gerrit Krol
- Robert Anker Afwezig J. Anker 1908-1992
- Vonne van der Meer Weiger nooit een dans
- Marieke Jonkman
- K. Michel Wintervlinders
- Anton Gerits Gedichten
- Jaap Goedegebuure Hello, How are you? Oek de Jongs De inktvis en de kritiek
- Guus Middag Rectificatie
- Herlezen Geur der droefenis van Alfred Kossmann
[p. 164]
Van mijn meester moet ik flink zijn, de rug
gerecht, de heup gekanteld, slank, slank.
Ik wil mijn strijd tegen de heerser
niet opgeven, sterk en gespierd sta
ik mijn man. Angst geef ik een trap
na maar woede duurt het langst.
[p. 165]
Littekens schrijnen als het sneeuwt.
Oprukken wil ik zodra zij schreeuwt,
draven naar de graven van mijn zonen.
Het schild waarop ik wil vertrouwen
dat heerlijk past, rust op de steen.
Ik kan het niet meer voor me houden,
de zin van mijn bestaan is heen.
[p. 166]
Geen man kon je bevestigen, geen vrouw
een vrouw, geen kind een moeder maken.
Je lachte om vleierij en streelgedrag,
dacht aan wat ontsnapte en te boven ging.
Een mens moet buigen. Meer is niet gegeven.
Je boog te diep. Je blijft verheven.
[p. 167]
Je wilde nemen, nam de dood
omdat je geven geven moest.
Het huis bleef achter, nachten-
lang. Vier winters kregen
wind en maanlicht overhand.
Heerschappij van ratten, spinnen.
Vuurtorens konden binnendringen.
De zee spuwde bloed en niet bij avondrood.
Geven leidt tot ademnood.
Lees de Tirade Blog
Het bleek familie
Op sociëteit Minerva in Leiden zit bij de centrale trap een plaquette in de muur. Het opschrift luidt: Ter nagedachtenis aan leden van het Leidsch Studenten Corps die door de oorlog het leven lieten. Er staan een kleine dertig namen onder. Toen ik nog lid was van Sempre Crescendo (de open muzikale subvereniging van Minerva)...
Lees verderHet geluk
Miel bestiert een charmante delicatessenwinkel die zo in een oud, Frans dorpje had kunnen staan. Zo’n dorpje waar de tijd zelfs uit vertrokken is, de straten altijd leeggelopen zijn, alle dagen traag, hitsig en doorrookt voorbijkruipen en iedere mannelijke inwoner hopeloos verliefd is op de blonde bardame die haar jonge borsten op de toog drapeert...
Lees verderLief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verder
Blog archief