- Marga Minco Storing
- Elisabeth Eybers
- Lot, Frankrijk 1994 Barbara Visser
- Willem Jan Otten Ons mankeert niets
- Benno Barnard En de gelegenheid schept ons
- Robert Anker Ballade van mijn dochter die opbelt om te vragen of ze weer eens langs zal komen
- Carl Friedman De grauwe minnaar
- Erik Menkveld
- Gerrit Krol Het schilderij
- Gerrit Krol Vernissage
- Charlotte Mutsaers Ik sprak met dennenaalden, pijnappels en vissen 3 Wij sterven uit: ons verhaal
- Herlezen Een boek dat nergens went
- Poëziekroniek
[p. 347]
Ga maar even zitten
denken aan zeer bepaald
maar willekeurig zand
ergens in de aarde,
een verloren compositie
van Anonymus, gevaar
dat iemand liep in 1860,
alle lucht die Coltrane
ooit heeft ingeademd –
en kijk eens wat een kleuren
in de ramen van je tijdelijke
huis bij lage zon.
[p. 348]
Zijn beste ogenblikken
heeft de hoorspelspeler niet
wanneer hij over grind loopt
of met deuren slaat.
Zwijgend zet hij rode tulpen
in een blauwe vaas en in de stilte
van je huis staan ze te bloeien
op de lege tafel bij de radio
die hem verraadt.
[p. 349]
In donker dat is opgehouden
me gedienstig met het meubilair
te groeten, een klepelloos klokje,
nee likeurglas zonder voet –
maar dan stond het ondersteboven
op tafel en de tafel is dit ook niet:
ik heb daar nooit het mollige
van gemerkt, die veren.
[p. 350]
Vervelend zeg.
Hoe is het met je vissen?
Goed eigenlijk.
Maar ik zie jou
nog nieuwe knieën moeten.
Ja. Die moestuin
zal ik missen.
[p. 351]
Soms denkt hij dat hij afwas is
of fruit. Verklaart hij een peer
op de fruitschaal zijn liefde.
Dan is het even stil.
En dat blijft het, al verklaart hem
de peer ook haar liefde.
Toch wil ik het alleen
met hem en ik wil het ook
alleen in de keuken
in dit huis.
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief