[p. 251]
L.F. Rosen
Beschermengel
Ze woont hierboven op de kale planken.
Ze wil de stemmen horen, de taaie zieligheid
van alledag. Op gezette tijden komt ze
naar beneden, scharrelt wat in kamers,
ruikt aan snoeren, is lichtelijk bijziend
en eigenlijk iets te dik.
Zo snorkelt zij aan ons voorbij.
Turend naar de vloeren, beducht
op onderstromen. Aan iets hogers
hoopt zij niet. Zij roept dat ook niet op.
Ze is er voor de kleine lichten en ziet
het krimpen der overrompelden aan.
Dat slag. Maar kansloos is zij niet.
Zij toont zich in ‘t gevecht. In welk bed
dat ook klimt, zij er tegen aan.
[p. 252]
Kleine keesje
Kan het smaller, kariger? Al meer dan 40 jaar
ligt hij uitdijend onder die stoeptegel,
een kind in ouderdom verpakt, tikken wij ertegen,
tikt hij tegen de spiegel elke morgen, zijn gelaat
verwoest door het jarenlange feesten, duwt hij mij –
‘een kind dat op zijn moeder lijkt’ – opzij.
– Wie sneed mijn brood? Wie dekte mij toe? vraagt hij
of hij niets beters weet daar in zijn dodenkelder
aan mij die zoveel minder weet: Hij was zo helder
als spiegelbeeld. De dood, zegt hij, maakt hem niet moe
maar dat men hem oproept met woorden, in inkt,
dat hij dan, een volwassen man, verpakt moet als kind.
[p. 253]
De persberichten
Altijd op weg van een feest naar huis –
kwetsbaar koplamplicht valt voor hen uit,
de fiets raakt uit balans, rondom schuift
bos ineen, (voelden ze hoe bevolkt een bladerdak
kan zijn, hoe kogelrond een bos dat spookt?) –
verdwijnen zij. En al hun zomergeheimen.
En geen bos laat hen en jou meer los.
Wordt hun vruchtbaarheid dan toegevoegd aan grond,
een nieuwe ertslaag soms? Moetje dat zo zien?
Worden het bosnymfen met magere, angstige lichamen?
Hoe ook dat in je kolkt, om uitleg vraagt.
Je pelt ze los uit de berichten, die dunne laag,
en praat in dromen met hun moordenaars. Van mannerug
tot mannerug alsof begrip geen blik verdraagt.
[p. 254]
De ark
In de verbeelding komen ze. Gearmd.
Over de loopplank. En schikken
zich. Een stil rumoer van benen
over benen. Zwart water klopt aan ramen.
Ze hadden het over jou, een dikke warme
zomer lang. Twee tuinen verder. Hikkend
van de lach wierp een haar bal. Op hun tenen
stonden ze bij de heg. Knisperend kwamen
ze. Zeldzame dieren. Kwamen door de heg gekropen
de Kleine Ademdief, de Rode Pantoffelloper,
de Muis Met Vlek, de Bonte Tuimelaar,
de Dochteren Israels, de zusjes Koorevaar.
[p. 255]
Geneesheer
Als met de liefde van een vrouwehand
opgemaakt verwacht ik hem zoals geschenkpapier
zijn schaar verwacht, bij de bedderand,
statige vriend, een volle kop groter dan
een man ooit was. Zijn glimlach verhult het zeer.
Hij die de bakens bij mijn bed verhangt
en grijpt naar mij, hij legt mijn dorre hoofd
opzij, tast naar de magerte in oog en wang.
Zijn afdruk zie ik heel veel later pas.
