Gouden Bergen

Deze week ben ik in Bergen aan Zee; een lief huis in de duinen, waar ik samen met vier schrijversvrienden van ’s ochtends vroeg tot vlak voor het avondeten werk aan onze komende romans.

Mijn tijd hier wil ik altijd optimaal gebruiken, ik maak dan grote stappen. De concentratie die in de woonkamer van ons huisje hangt maakt dat op een of andere manier mogelijk; deze stilte is van een andere aard – ik kan veel langer blijven zitten, blijven werken.

Een aantal dingen is inmiddels traditie geworden: ik eet een frikadel met Rob als we op dinsdag wijn halen in Bergen Binnen. Er is altijd een nachtelijke wandeling. Rins en Rob en ik laten ons een keer masseren bij Salon Beijing in Alkmaar.

’s Ochtends bakt Ivo – de knapperd op de foto – spiegeleitjes die hij ons op een croissant serveert.

Elke werkdag sluit ik voldaan af en wijn smaakt zelden beter.

Deze week hoop ik de grote lijn van mijn nieuwe roman af te hebben – het gaat een lijvig boek worden en het werk eraan is zwaar omdat mijn eigen verleden en dat van mijn ouders er model voor staat. Waar eerdere boeken een heerlijk avontuur waren om te maken, voelt het nu veel meer als werk.

Vanochtend beschreef ik de dood van mijn vader, die iets werd verlicht doordat ik in dit boek niet zelf de verteller ben. Ik appte B, die vroeg of het moeilijk was om erover te schrijven; ik zei haar dat het goddank niet in mijn eigen stem hoefde. Mijn verteller heeft zelfs iets te winnen bij het overlijden van dit personage.

Had ik al gezegd dat het een Ghost Story* moet worden?

Mensen zeggen vaak dat deze stukjes zo persoonlijk zijn, maar ik voel me niet heel kwetsbaar als ik ze schrijf of herlees. Laatst ben ik bij het voordragen van een stukje over mijn ouders vastgelopen. Het verdriet had me beslopen.

Door hardop uit te spreken wat ik met enig gemak had opgeschreven voelde ik pas hoe persoonlijk het allemaal is. Mijn schrijven helpt me zien hoe het echt met me gaat, die woorden uitspreken trekt het gevoel erbij.

Niet schrijven is in mijn leven duidelijk geen optie meer.

________________________________________________________

*geen goed Nederlands woord voor

Foto van Gilles van der Loo
Gilles van der Loo

Gilles van der Loo (Breda, 1973) is schrijver en schrijfdocent. Tussen 2011 en 2015 was hij redacteur van Tirade. Bij Van Oorschot publiceerde hij de verhalenbundel Hier sneeuwt het nooit en de romans Het laatste kind, Het jasje van Luis Martín, Dorp en  Café Dorian. Meest recent verscheen Mens blijven aan het front bij Hollands Diep, dat hij samen met zijn Oekraïense vriend Andrii Kobaliia schreef.