[p. 355]
Iets onbegrijpelijks zit in de weg. Ik denk
aan Perzië. Een labyrint vol spiegels.
De eerste rimpeltjes waaraan je ziet dat ook jij
kunt verouderen. Maar daarom heb ik je zo lief.
Jij kunt mij breken. Ik kan jou verscheuren.
Die ene stap in een onmetelijke ruimte.
[p. 356]
Een hoge boom. De blaadjes nauwgezet
gerangschikt. Elk blad is afgestemd
op ieder ander trillend blad. Een sidderend geheel
van stemmen in een wijdvertakte keel.
Maar nu is het windstil en aan de uitgestorven
lucht zwijgt zelfs de maan. Noodweer. Een radeloze rust.
[p. 357]
De dageraad een tedere eksplosie.
Van je ontwaakte lippen
vallen de eerste woorden.
Ik luister naar de verte.
Dit alles zou de toekomst kunnen zijn,
dit staag veranderende, vluchtige
en een en al vergankelijke.
De bruine heuvels dansen.
Het dodelijke van een dag
die aanbreekt en de nacht
schijnbaar heeft overwonnen.
‘t Lichtvaardige van alle overmacht.
Lees de Tirade Blog
Dromen aan de reling
(De wereld in stukken 44) (voor J.) De meest romantische vrijwel filmische scène: J. en J. ontmoetten elkaar in de jaren ’50 op een station in Tasmanië (of Australië). Hij zag haar staan op het perron terwijl zijn trein al op gang kwam, herkende haar uit Nederland en besloot in een split second dat hij...
Lees verderLoslaten
Het went niet, dat schrijven. Steeds is het maken van een verhaal of roman een avontuur. Fijnstellen ben ik steeds meer gaan waarderen, het schaven aan een tekst. En mijn verwachtingen qua verkoop of bekendheid werden minder hoog. Tegenwoordig gaat het me alleen nog om het werk. Zolang ik mag blijven maken ben ik oké....
Lees verderDe ideale gids
Wist je dat er in de benedenhoek van het schilderij Brieflezend meisje bij het venster, doorgaans te zien in de Gemäldegalerie Alte Meister te Dresden, een vingerafdruk zit, waarmee dit werk het enige bewaard gebleven levensspoor van Johannes Vermeer bevat? Ik niet, totdat ik onlangs De wereld op zijn kop. Ontmoetingen met de Hollandse meesters...
Lees verder
Blog archief