[p. 282]
mijn geest is weer
dat wazig-lawaaierig kafé
de burger in mij
zet gedachten uit mijn mond
zodat zij desillusioneren
tot woorden
de nietsnut in mij
is met een netje van
woorden op gedachtenjacht
om ze te vangen en ze
op papier op te prikken
voor zijn verzameling
gedichten
hij koopt ook beelden
houdt ervan en bewondert ze
en gaat er met zijn handen over
de vorm verandert
maar het beeld niet
zo moet ik leven
de twee mensen in mij
hebben altijd ruzie
want samen bewonen
zij dezelfde kamer
en de een is altijd bezig
terwijl de ander maar droomt
met zijn benen op tafel
Hugo Verdaasdonk
Lees de Tirade Blog
De dood vertelde de mooiste dromen te dromen
(beeld: Don Duyns) Een zandkasteel met hoge bogen, moddervloeren, een troon van schelpen en kerkertralies van vissengraatjes. Tussen duin en zee zat een eenzaam klein blond jongetje, maar in zijn hoofd had hij een hele familie: een man, twee kinderen, een dozijn paarden, wat parkieten, een roedel honden en een os. Voor de mensen bouwde...
Lees verderBELLY
(beeld: Don Duyns) Jonah staat tot zijn knieën in het water. Hij zet een stap naar links. Nog een stap naar links. Het water is ondoorzichtig grijs. Diepteloos. Hij heeft zijn tenen al tijden niet gezien, maar ze zitten er nog wel. Daar wordt hij steeds aan herinnerd. Op de bodem ligt het zware afval...
Lees verderHet toppunt van contemplatie – over hoogten
Larousse 19 Vorige week schreef ik een foldertekstje over Thomas Mann en liet me verleiden over zijn romans te spreken als het ‘hooggebergte van zijn oeuvre.’ Een dubbel bedenkelijk beeld, omdat zijn Toverberg natuurlijk letterlijk in een hooggebergte speelt: het sanatorium waar Hans Castorp jarenlang een ‘horizontaal leven’ leidt bevindt zich in de Alpen. De...
Lees verder
Blog archief