- Beb Vuyk Huize Sonja
- Neem de indianen van Peru
- Peter Blokhuis, geb. 1938, opleiding academie van beeldende kunsten in Den Haag.
- Lodewijk Henri Wiener Mijne heren
- J. de Kadt Fascisme en ideologie
- Chr. J. van Geel Zes gedichten
- W.A. Wilmink Pedagogische herinneringen
- A. Koolhaas Bert Haanstra
- Judith Herzberg / Drie gedichten
- J.H.W. Veenstra Pleegvader Vestdijk
- A. Roland Holst Zeven tijdingen
- Pierre H. Dubois Het laatste essay van Marcellus Emants
- Marcellus Emants Woorden
- Ronald Spoor Lees maar, er staat wel degelijk wat er staat
[p. 745]
Mijn vader zong de liedjes
die zijn moeder vroeger zong
later voor mij, die ze half verstond.
Ik zing dezelfde woorden weer
heimwee fladdert in mijn keel
heimwee naar wat ik heb.
Zing voor mijn kinderen
wat ik zelf niet versta
zodat zij later, later?
Voor de rozen verwelkt zijn
drinken wij al het bloemenwater.
Verdrietige intieme taal
het spijt me dat je in dit hoofd
verschrompelde.
Het heeft je niet meer nodig
maar het mist je wel.
[p. 746]
De eigenliefde, of het gebrek daaraan,
of het vermeend gebrek daaraan,
verwringt contouren, zodat
wat ik aan eerlijks tracht te zeggen
trilt als de lucht boven de kachel,
gespannen en doorzichtig.
Het woordje waarheid
schaterend in de kamer.
[p. 747]
De bruid strompelt de kerk uit op te hoge hakken
en lacht haar schrijnend lachje vanonder topzwaar
kapsel
en laat zich kussen door de ooms, en blijft
tussen de graven staan, en kijkt haar kleine nieuwe
man nu aan.
Begonia’s barsten in bloei, klimop begroeit
de middeleeuwse gevel, alles terwille van de fotograaf.
De dominee kan gaan. Nu kan hij ons
het oude altaarstuk verklaren.
De man die Jezus slaat moet blijven dwalen
hij is het joodse volk, de eeuwig wandelende jood,
het laatst werd hij gezien zegt de legende, in Bremen,
1510.
Ik slik en vraag hem in dit warm en drukkend
Duitsland
Waarom zijn kerk de helden van de eerste oorlog wèl
die van de tweede niet met een plaquette eert?
Zijn antwoord geldt hem, mij, god, de fotograaf, de
doden;
het valt ons allemaal niet makkelijk meer
ons met onszelf te vereenzelvigen, en door te leven.
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief