- Huishoudelijk reglement
- Marieke Jonkman
- Dirk van Weelden Twee procent
- [Drie tekeningen]
- Gerrit Krol Meesters over de tijd (2)
- Robert Anker De begrafenis van T. en M.
- H.H. ter Balkt Blauwe ziel
- Onverzonden brief K. Ruys
- B. Schierbeek Tien Pettense gedichten
- Jan Stavinoha Terug naar de Urquell (slot)
- Willem van Toorn
- Leo Vroman Worden
- R. Lukkien Het gewicht van piepschuim
- Herlezen Een wurgende sluimer, Vestdijk nu
- Essaykroniek Het raadsel van de ervaring De zuilen van Hercules, Harry Mulisch
- Poëziekroniek
- Aangestreept
[p. 491]
Met de mytylgroep naar de Vogezen.
Het zou Chris de chauffeur niet wezen
of de wagentjes moesten in de wilde
geraniums staan. Lam maar niet gek. Dus
ook naar het concentratiekamp Natzweiler
waar ik, rillend op het galgplateau,
mijn stem in de regen droger en ijler,
gedichten van Kopland voor ging lezen.
Het zou hen aan niets ontbreken en zo
voorts. Ontstemming wiste de regels uit.
Zelfmoord gaf mij maandenlang haar zegen.
Nu besloot in mij een levendige vrouw
en mogelijke bruid geen suïcide te plegen
met een touw.
[p. 492]
Je had me dus geofferd op de picnictafel.
Weerstand bood ik niet,
het hout voelde na afloop vochtig aan.
Ik stond alweer en streek mijn veren glad. Hoe verder?
Waar is het huis dat jij me bieden kan?
Zelf heb ik raak getast en verhit alsof gedaan.
Wie heeft mij in het donker naar de offerplaats gebracht,
het vuur gedragen en zichzelf ter slachting neergelegd?
Duister dreigt en je verwijt: je hebt niet eens gekraaid.
Drift die van de pauw de nek omdraait.
[p. 493]
Begraaf ik je als je onzichtbaar blijft?
Dood ik je zichtbaar? Neem afscheid
voorgoed, voorgoed. Niemand overdrijft
dit uitgebeten sentiment, de tijd
ontfermt zich over dit te zwak moment.
Waartoe verdwijnen, waartoe wissen?
Golven mogen zich voorgoed vergissen,
de zee loochent nooit ons voortbestaan.
Ik sméék om zichtbaar voort te gaan.
Lees de Tirade Blog
Het naamloze teentje
(beeld: Don Duyns) …En het weekend… kwam tevoorschijn. Ik sla de dekens van me af en zet mijn blote voeten op de grond. Het zonlicht spiekt langs de gordijnen. Ik wrijf in mijn ogen met mijn armen wild omhoog en omlaag, alsof ik vliegen wil. Dat wil ik ook: ik spring op. Het weekend is...
Lees verderDiepzee – over hoop en wanhoop
Larousse 20 In 1920 werd in Michigan een meisje geboren. Marie Tharp heette ze. Haar vader onderzocht grondsoorten en ze ging wel eens mee als hij op veldwerk ging. Zo leerde ze iets over het in kaart brengen van land. Toen in de Tweede Wereldoorlog de mannen in de ijzerindustrie werkten of als soldaat meevochten...
Lees verderOaseman
Na drie dagen door Marokko te hebben gereisd over extreem droge vlaktes, langs rode, gele en zwarte rotsformaties, door dorpjes opgetrokken uit het stof waarop ze stonden en voorbij bergkammen waar nog sneeuw lag, daalden we weer langzaam af. Ons doel was de woestijn, waar B en de kinderen erg naar uitzagen. Ik had al...
Lees verder
Blog archief