De emigratie (Plaza Altozano, ramen en deuren sluiten)

Ik hoor het tjirpen in de lucht en haast me de gang door, vanuit het kleine badkamerraam achter in ons zolderappartement klinkt het zingen van cicaden. Er groeien geen bomen achter het appartement, er staan gebouwen zoals het onze; vierkante platte daken beplant met antennes, een enkeling half bedekt met pannen – een stenen proeflap. De daken vormen een stille stad boven de eerste, met pleinen vol wasgoed en stelletjes die er stiekem de nacht doorbrengen onder de zwiepende masten. Elke middag loopt er een topless vrouw rondjes in de hitte, vanaf haar donkerrode huis kijkt ze me laatdunkend aan, ze zal denken dat ik haar bespied maar ik ben naar het toilet geweest, ik sta voor het raampje te luisteren. Schaapachtig trek ik de wc door.

Trappenhuisdeuren zwaaien open, jongens springen van het ene gebouw naar het andere, ik hoor ze, de wielen van hun skateboards. Maar hierboven zijn de geluiden niet wat ze lijken; de cicaden zingen niet, het zijn de elektriciteitsdraden die knetterend zoemen en de skateboardwielen blijken de motoren van stokoude airconditioners. De jongens zijn echt, lenig zoeken ze naar plekken om het donker af te wachten. Ik heb vanuit mijn kleine ruimte zicht op de bergen.

‘Sluit de ramen,’ zegt mijn echtgenoot als we het huis verlaten. Alsof we ons werkelijk op straatniveau bevinden.

Aleksandar Hemon leert me dat de burgers in een stad beschikken over een collectief geheugen. In [1]Het boek van mijn levens, schrijft hij dat wanneer je zou verdwijnen, je medeburgers gezamenlijk het beeld van je kunnen oproepen aan de hand van je persoonlijke infrastructuur: de bar waar je koffiedronk, de hoek waar je struikelde en je arm brak. Om die reden lopen mijn echtgenoot en ik elke zaterdagmorgen naar dezelfde bakker, we doen ons best om een plek te veroveren binnen het menselijk netwerk, zoals Hemon verklaart, dat uiteindelijk onze identiteit zal bepalen. En precies daarom rennen de jongens, de stelletjes over het dak, de daken kennen geen gezamenlijk geheugen, slechts een enkele vrouw in een bikinibroek en een tweede, wat oudere vrouw, staande voor haar badkamerraam, die haar hoofd tegen het kozijn laat rusten.

[1] Aleksandar Hemon Het boek van mijn levens Uitgeverij Karaat 2015

Lia Jildiz Kaptein (3)

foto: Jildiz Kaptein

Lia Tilon (1965) debuteerde in 2002 met de roman Huizen van papier bij Uitgeverij De Arbeiderspers. In 2012 publiceerde Uitgeverij Cossee haar roman Zielhond, in 2017 gevolgd door Archivaris van de wereld. Tilon schrijft romans en korte verhalen. Zij blogt over emigratie en de vraag wat heimwee is. Is heimwee wel verbonden met een plek in je leven, of aan het gevoel dat je had toen je je op die plek bevond? En maakt het wat uit?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Foto van Lia Tilon
Lia Tilon

Lia Tilon (1965) debuteerde in 2002 met de roman Huizen van papier bij Uitgeverij De Arbeiderspers. In 2012 publiceerde Uitgeverij Cossee haar roman Zielhond, in 2017 gevolgd door Archivaris van de wereld. Tilon schrijft romans en korte verhalen. Zij blogt over emigratie en de vraag wat heimwee is. Is heimwee wel verbonden met een plek in je leven, of aan het gevoel dat je had toen je je op die plek bevond? En maakt het wat uit?