De emigratie (wat mis je het meest)

Ik heb mijn fiets te gemakkelijk van de hand gedaan. Het was een hoge fiets met een breed stuur, voorover hangen was er niet bij, ik kon er alleen kaarsrecht op zitten. Wanneer ik fietste voelde ik me groot (ik meet slechts 1.65 m. maar tijdens een paspoortvernieuwing is het me gelukt er twee centimeter bij te schrijven, officieel sta ik als langer te boek), fietsend waren de wegen deels van mij. Ik voelde me gerechtigd op dat plein, in die straten te zijn. Alleen fietsend betrapte ik mezelf op de gedachte: dit ben ik, alsof de roodgroene, waarvan de kettingkast zo nu en dan stevig rammelde, onderdeel was van mijn persoon, het herfstkleurig frame een verlengstuk van mijn handen en voeten.

Mijn oude vriend S., vertelde dat wat hij het meest mistte wanneer hij van huis was, zijn keukenmessen waren. S. is marinier, langere tijd was hij gestationeerd in oorlogsgebied en ik kon me moeilijk voorstellen dat hij liggend op zijn brits, met slechts een korte slaap in het vooruitzicht, mijmerde over zijn keukengerei. Inmiddels geloof ik dat het bereiden van een maaltijd, het hakken van peterselie en het fijnsnijden van de salie, kunnen bijdragen aan het gevoel ergens thuis te zijn. Voor iemand die van eten houdt is eten alleen niet genoeg; nog beter is het om een maaltijd te bereiden, plannen te maken, om met gemak tomaten te snijden en onderwijl beslissingen te nemen over het al dan niet toevoegen van nootmuskaat. Zo kan het dat een keukenmes iets wordt waarover je droomt in een kamp in Irak. Zodra S. weer in eigen keuken staat, weegt hij zijn messen in de hand.

De vraag, wat mis je het meest? wordt me vaak gesteld en het antwoord laat zich raden. Zonder mankeren meten mijn armen de verloren stuurbreedte, herroepen mijn voeten de zwaarte op de trappers. Fietsen lijken op hun berijder, betoogt [1]Valeria Luiselli in Valse Papieren, meer nog dan honden op hun baasje. Volgens Luiselli bestaan er fietsen voor elk temperament (melancholisch, praktisch, wild), ze schrijft dat de mens, gezeten op de fiets, zich bevredigd voelt. Vastberaden. Vertegenwoordigd. Ik leef hier zonder voertuig dat mij vertegenwoordigt. De straten van Alicante worden beheerst door auto’s. Plaza Luceros is in feite een door lepelbomen en een fontein vermomde rotonde voor negen rijstroken, en als er al een fietspad naartoe ging is het daar opgehouden te bestaan, versmolten in het asfalt of zonder duidelijke aanwijzing overgegaan op de stoep waar de voetstappen van bankpersoneel, obers en toeristen de belijning hebben weggesleten. Stoepen buiten het stadscentrum dragen sporadisch nog de geschilderde delen van een fiets. Gelijk de plekken waar misdaden zijn begaan.

[1] Valeria Luiselli, Valse Papieren Uitgeverij Karaat 2012

Lia Jildiz Kaptein (3)

foto: Jildiz Kaptein

Lia Tilon (1965) debuteerde in 2002 met de roman Huizen van papier bij Uitgeverij De Arbeiderspers. In 2012 publiceerde Uitgeverij Cossee haar roman Zielhond, in 2017 gevolgd door Archivaris van de wereld. Tilon schrijft romans en korte verhalen. Zij blogt over emigratie en de vraag wat heimwee is. Is heimwee wel verbonden met een plek in je leven, of aan het gevoel dat je had toen je je op die plek bevond? En maakt het wat uit?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Foto van Lia Tilon
Lia Tilon

Lia Tilon (1965) debuteerde in 2002 met de roman Huizen van papier bij Uitgeverij De Arbeiderspers. In 2012 publiceerde Uitgeverij Cossee haar roman Zielhond, in 2017 gevolgd door Archivaris van de wereld. Tilon schrijft romans en korte verhalen. Zij blogt over emigratie en de vraag wat heimwee is. Is heimwee wel verbonden met een plek in je leven, of aan het gevoel dat je had toen je je op die plek bevond? En maakt het wat uit?