In de taxi praat ik met de Turkmeense chauffeur over het onderwerp dat ons beide bezig houdt: visa shit. Hij heeft namelijk wat handige tips voor me.
‘Ik ben in eerste instantie met een studievisum gekomen. Toen dat afliep deed ik een ZAGSje met een Russische vrouw.’
Pardon, een wat? Ik ken de afkorting ZAGS, die verwijst naar het bureau waar huwelijken worden gesloten, maar dat associeer ik nu niet meteen met iets wat je ‘eventjes doet’.
‘Een ZAGSje, een fictief huwelijk, weet je wel. Nu wil ik m’n vrouw uit Turkmenistan over laten komen, maar dat is moeilijker. Jonge meisjes komen het land helemaal niet uit. Onder de dertig is de overheid bang dat ze niet meer terugkomen, en terecht trouwens. Hopelijk komt ze gauw, met een studievisum. Daarna, tja. Misschien doet zij dan ook een ZAGSje, met een Rus. Liever niet natuurlijk, maar dat zien we dan wel weer. Zeg, hoe zit dat met jullie? Waarom moet jij zo vaak een nieuw visum?’
Ik leg onze situatie uit: ik een Nederlander, mijn vriend een Rus slash Wit-Rus. Ongetrouwd, dus ik moet steeds een nieuw visum ophalen in Nederland, het is allemaal erg duur en…
De chauffeur onderbreekt me.
‘Hij is een Rus?!’
Verbaasd kijkt hij in het achteruitkijkspiegeltje.
‘Luister, je doet toch gewoon even een ZAGSje? Sorry dat ik het zeg hoor, maar wat is in godsnaam jullie probleem?’
