Gisteren in De Wereld Draait Door een gesprek tussen Matthijs en Zomergasten-presentator Jan Leyers. Het werd, haast onmerkbaar, een gezellig hanengevechtje.
Het begon nogal badinerend, maar al snel ging het over de kritiek die de Vlaming, zowel in eigen land als in Nederland, te verduren kreeg. De suggestie werd algauw dat die negatieve commentaren terecht waren, dat de (ex-?)zanger te soft was, niet genoeg knetterde etc. Leyers bleef daar, naar analogie met zijn manier van presenteren, vrij stoïcijns onder. Waarop Matthijs besloot het lontje aan te steken. Het is immers genoegzaam bekend dat de Nederlandse George Clooney er ook wel wat in zag om de vijfentwintigste jaargang van het cultprogramma te presenteren.
Matthijs begon dan ook speldenprikjes uit te delen, noemde de Vlaming een generatiegenoot van Vrienten (terwijl de Nederlandse popheld tien jaar ouder is), omdat ze beiden ‘lekker grijs’ waren. Verder vergeleek de blonde god, na een voorzet van Leyers zelf, Jans gespreksmethode met die van een Vlaamse rechercheur. De Vlaming moest er, zeer tegen zijn gewoonte in, zelfs van blozen, zelfs toen Ali B. hem een beetje wilde verdedigen.
Leyers probeerde daarna nog een prikje terug te geven door het Amsterdamse nachtleven op zondag als ‘doods’ te bestempelen, zodat hij van arren moede (of net niet?) maar een travestietenbar had opgezocht, maar het kalf was toen al verdronken. Het ‘ja, welkom in Nederland’ werd op instemmend geknik onthaald. Ja, Matthijs, dachten we, zeg het die Vlaming maar eens goed.
Terecht of niet, dat maakt nu even niet uit, want het interessante was dat we automatisch de kant kozen van de DWDD-presentator, los van de gebruikte argumenten. Van Nieuwkerk is een van die weinige mensen voor wie het quid pro quo niet geldt. De Matthijsen, de Maradona’s, de Maxima’s, eigenlijk mogen ze doen wat ze willen, we zullen het hen vergeven. Hoe meer ze falen, hoe onredelijker ze zich gedragen, hoe meer we van hen zullen houden. Waarom?
Het antwoord is simpel: zij begaan de fouten die wij, bij gebrek aan BN’erschap, niet publiekelijk kunnen begaan. Via hen krijgen onze eigen zonden, gedoemd om een roemloze dood te sterven in intieme kring, grotere weerklank. Geef ons maar ijdeltuiten, kleinzerige types, vrouwengekken, leuke alter ego’s. Anders krijg je het probleem van Leyers: er is niets op hem aan te merken.
