Wat te doen als je iemand wilt leren kennen?
Niet te veel. Liefst niet te veel. Het beste is jezelf een magere veertiger, een lange man bij de inlichtingendienst te wanen. Zo één met bril, maar zonder montuur om de glazen, die werkweken lang door een stroom aan beeld- en geluidsfragmenten van een enkele verdachte waadt. Je kan maar zoveel van iemand zien zonder gesteld op hem te raken. De man hoort wat zijn vrienden horen, de lange man hoort hoe de verdachte consequent ‘wagen’ en geen ‘auto’ zegt. De vrienden praten. De man hoeft niet zoals de vrienden steeds zo op zichzelf te letten. De man weet dat de verdachte zijn broekspijpen optrekt voor hij een verhaal vertelt.
Misschien zou je zo te werk kunnen gaan, misschien kom je verder. Zoals op tv de mimiek en die raar expressieve handbewegingen altijd duidelijk worden als je het geluid uitzet. Megafoon met kruisje. Zo zou je interactie juist uit kunnen zetten als je iemand wilt leren kennen. Een pictogram van twee pratende profielen van gezichten. Kruisje. Voel de tegenreactie van de knop, een goede knop praat terug. En dat iemand dan ook de aanvoer van nieuwe materialen uitzet. Geen nieuw beeld. Geen nieuw geluid. Vang hem eerst maar eens in de tijd voordat je verder gaat. Klok met kruisje. Bekijk de filmpjes die je hebt, luister een keer alleen naar het geluid van de filmpjes, terugspoelen en afspelen. Herhalen. Tot je op een borrel plots aan hem refereert, tenminste, een zin van hem gebruikt. Een zin die niet direct vanzelfsprekend is, die niet zondermeer aansluit. Een citaat van een man zonder roem, een zin die daar kaal hangt zo zonder context.
(Typografie door Sander Kuypers)
___________________________________
Branko Van (1985) is dichter en aankomend kinder- en jeugdpsychiater. Hij werkt momenteel aan het afronden van zijn proefschrift over inter-individuele verschillen in de neurobiologie van ADHD. Gedichten verschenen eerder in o.a. Krakatau, Meander, Tirade en Hollands Maandblad. Lees meer van Branko op: https://vanbranko.wordpress.com
