Toen Louis C.K. zei dat voor het opvoeden van kinderen niet veel meer nodig is dan het vermogen om te bukken en een DVD in de speler te schuiven, moest ik heel hard lachen.
Vanochtend, na de zoveelste nagenoeg slapeloze nacht voor mijn gezin, staarden Birre en ik elkaar aan over onze bak yoghurt-met-fruit.
‘Heb jij ook het gevoel dat je gezicht elk moment van je schedel kan glijden?’ zei ik.
Birre maakte het begin van een knik, maar was kennelijk bang dat haar gezicht eraf zou glijden, en koos ervoor nauwelijks hoorbaar te mompelen.
Als alles een evolutionair nut heeft, dacht ik, dan moet het ergens zinnig zijn dat de eerste twee jaar van zo’n kind – voor alle betrokken partijen – slopend zijn. Ik schrijf hier slopend, ja. Ik heb het niet over tropenjaren, zo’n beetje het stopwoord als je het erover hebt met mensen die deze fase achter zich gelaten hebben.
Zo’n bijna weemoedige grimas trekken en dan ‘Ja, dat zijn wel tropenjaren’ zeggen. Eikels.
Mijn ervaring met de tropen is dat de zon er schijnt en dat je er rijpe mango’s kunt krijgen. Bovenal: dat iedereen er goed slaapt, soms wel drie keer per dag.
Bij het corps mariniers* braken ze ons af om ons daarna weer op te bouwen. Misschien is iets dergelijks voor de ontwikkeling van de ouder-kindband wel nodig; misschien is de vernietiging** van het individu van de ouder wel nodig om ruimte te maken voor het kind.
Misschien zou Nadim me niet zo vaak tot tranen kunnen roeren als ik me niet al de hele tijd op de rand van tranen bevond.
Een hoop misschienen, vandaag. Misschien dat ik het daar maar bij laat.
* Ik heb nooit bij het corps mariniers gezeten
** Ja, ik heb het over vernietiging
