Vorig jaar woonde ik een paar maanden bij een vriendin in huis omdat ik zelf geen huis had. Ze zei dat ze het gezellig vond en ik geloofde haar. Die vriendin werkte destijds op de eerste hulp, meestal had ze nachtdienst. Als ze terugkwam van haar werk dan maakte zij mij wakker om een verhaal te vertellen.

Praktisch al die ziekenhuisverhalen gingen over seks. Er kwam bijvoorbeeld minstens één keer in de week een man met een tennisbal in zijn kont naar de polikliniek. Hij wilde nooit zeggen wat de toedracht van het “ongeluk” was. Hij wees alleen aan waar het pijn deed.
In het begin werden er nog röntgenfoto’s gemaakt om te kijken wat er aan de hand was, maar als de uitkomst steeds een tennisbal is, laat je die röntgenstraling al snel achterwege.
Dus trok die vriendin bij wie ik in huis woonde netjes een lange witte rubberen handschoen aan en verwijderde de bal uit de anus van de man. Dat ging natuurlijk moeilijker dan hoe ik dat hier nu schets, dat ging diep, met klemmen en tangen en zo, anders had die man de tennisbal zelf wel uit zijn kont kunnen trekken. Na afloop kreeg hij de bal in een plastic zakje mee terug naar huis zoals anderen een niersteentje meekrijgen.

Ik vroeg me af of de man die verwijderde tennisballen spaarde. Ik vroeg me af of hij die tennisbal naar binnen schoof voor een bepaald seksueel genot of dat hij iets aan zichzelf wilde bewijzen. En of bepaald seksueel genot en jezelf iets bewijzen niet één en hetzelfde ding is. Ook vroeg ik me af of hij met de ballen die hij mee naar huis kreeg zou gaan tennissen. Misschien was hij bijgelovig, dat hij alleen wedstrijden kon winnen met een bal die in zijn kont had gezeten.

Die vriendin van me hoefde niet te proberen om met vragen aan te komen. De man kwam gewoon langs met een tennisbal in zijn reet alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En volgens die vriendin bij wie ik in huis woonde was dat het ook.
‘Ik zie veel ergere dingen,’ zei ze. Waarover misschien later meer.