- Tommaso Landolfi De Vrouw van Gogol Een verhaal
- Boris Pasternak door Charles B. Timmer
- Advies voor de naderende ouderdom
- [Vervolg Boris Pasternak]
- Neem mij mee
- Soms een gevoel
- Gedicht
- [Gedicht]
- De koffer
- Van kelderwoning tot eigen flat door Gerard Kornelis van het Reve Gesprek met Jeremy Kingston
- vervolg De vrouw van Gogol
- Gedichten van Pierre Kemp
- Herinneringen aan Tim door Josine W.L. Meyer
- Post Conservatieve informatie: de bestseller
- ‘Vijf families en één poederblauw’
- Over binnenlandse oorlogvoering
- Het schaarse geluk
- Beweging
- [Vervolg Het schaarse geluk]
Sedert ik meerderjarig ben
besta ik in de gedaante van
een zorglijk uitziend handelsreiziger;
oordelend naar mijn gezicht,
een scheurkalender van mislukkingen
waar elke dag een blaadje bij komt,
koestren de man die mij op straat om vuur vraagt
voor zijn sigaret en de politieagent
die mij om een verkeersfout gispt geen argwaan.
Tot op de dag van heden
– God geve dat het lang nog duren zal –
kon,
hoewel ik daaglijks met bezetenen verkeer:
een priester, uitgezogen door zijn god,
een filatelist van tepels,
ook een doodongelukkig dichter die
klokslag de eerste van de maand
op de stoep van een huislijk tijdschrift
een vuilnisbak vol beeldspraak buiten zet,
en verder een ontgoocheld schaatsenrijder,
tot op de dag van heden zei ik,
en hier neem ik de draad weer op,
kon het verborgen blijven dat
ik in mijn reeds versleten monsterkoffer,
een koffer, onopvallend, van bruin fiber,
helaas niet wat men denken zou vervoer,
een lang vervlogen vochtig schrikkeljaar bijvoorbeeld,
of een pyama en twee overhemden,
haarwerken, verzen, andre handelswaar,
doch integendeel
bij dag en nacht, waar ik ook ga of sta,
(men zou zelfs van misleiding kunnen spreken,
ware ‘t niet dat men beter weten kon)
onafscheidelijk met mij meedraag
sierlijk gesmede werktuigen van ontucht,
smeulend van lust, kortstondig van gewricht,
twee, telkens, vrijwel
nagelnieuwe
damesknieën.
m. verdaasdonk
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief