[p. 446]
Peter Delpeut
Ochtend
– Voor Céline
1
Ik zou kunnen schrijven
van hard ochtendlicht, liefde
oude lakens
zoals de klanken van de piano, zoals
Paul Bley wacht, uitstelt
wegzinkt: dit is
lijkt het, géén muziek
maar de kleur van denken
In mijn armen kan men huilen,
fluister ik: waarop wij beiden
glimlachen-
[p. 447]
2
Ik zou ook níet
kunnen schrijven, dat wat gebeurt
zonder woorden
aan jou laten:
de schuchtere glimlach, het hoofd
achterover, ik de wind
en herfstweer
en ach
dat weet je
ik schrijf
om dit niet te hoeven
zeggen-
[p. 448]
3
Tenslotte
wat ik schrijf, die paar woorden
zijn hoe dan ook
van jou
en wat is er nu helemaal
gebeurt? Ik zeg hallo en dag
en kom en ga
en jij loopt daar
wat tussendoor
toch?
