Binnen ons wachten de plaatsen af en we zien niet

hoe maar we komen elkaar

aldoor tegen, in één ruimte maar over

 

andere wegen. Het is

leegte, de gewoonte om te vergeten

die ons opendoet – hoe je

 

klappert, danst als een vaantje, wat is gevolg

wat herinnering, alles gebeurt

 

in de tijd waarbinnen je doorloopt,

lichaam voor lichaampje, hee

ken ik je ergens van (heb ik wat van je aan)?

In de nacht belde iemand op, hij heette Johan

en hij zei dat hij Frits wilde spreken. Frits, maar hier woont geen

Frits, nooit gewoond ook. Ja nee,

ik moet Frits spreken, die woont daar of anders

 

Nooit meer zie ik er een zoals jij ook al zijn er genoeg

die een beetje scheef lopen zo met hun jas naar een kant

wijder open hun korte been niet zo ver

naar voren als hun lange naar achter, krepeer Frits

 

was nog het minste dat volgde, ik moest

ophangen maar ik kon niet, werkelijkheid

schoot uit de kamer zoals wanneer je een ei

uit het kokende water neemt, huid in een keer verdampt

 

ging ervandoor om de hoek met mijn sportschoenen aan man

Vanwaar je op weg gaat hoor je

 

hoe in de verte het gras

teruggroeit over de wortels uitgestoken,

opgegeten – hoe in het slijten van zolen

de weg zich neerlegt en rust

 

en de vermisten

sporen die wij meedragen, terugplanten waar zij

 

wij op weg gegaan met onze ingepakte

hoofden waarin niets goedblijft stuivend en stuivend

Over de kuil die wij hebben gegraven springen wij

heen en terug, wie valt die ligt waar hij moet.

 

Licht als een adempje, licht als een damp in de ochtend

 

Speelman speel wat je kan, dat wij dansen en waar wij

struikelen liggen wij goed – wit kruipt in de avond,

 

kwispelt, hoor het gebeurde

doorgaan terwijl je valt: fluittoon –

 

Kom dan kom bij het baasje of nee wacht nog even