Een reiger wachtte die koele ochtend

bij zonsopgang voor de deur.

Hij kwam naar buiten, ik herkende hem

aan zijn bril, al draagt hij die normaal niet.

Toen hij tenslotte het tuinpad afliep

groette hij, zijn adem rook naar pepermunt.

Ik besloot hem te volgen omdat hij

mijn broer was. Hij stak over, ik weet niet

wat hem bezielde, het was alsof hij

zichzelf niet was. Op het weiland sprak hij,

een reiger op zijn poten, hij zei

dat hij altijd van me heeft gehouden,

dat hij het beste met me voor heeft

(voer het beest, voer het beest vis).

Het werd een krankzinnig heldere dag.

Ik zal nooit vergeten hoe hij me aankeek

en zei: als je me kapot probeert te maken

maak ik jou kapot.

Hij droeg de bril van zijn moeder,

een vrouw die haar leven lang

andere mensen hielp, hij droeg haar lichaam

als vanzelf, ik zag dat duidelijk.

Met de punt van zijn zakdoek droogde hij

zijn ogen achter de glazen en zei:

‘Ik had een lieve, zwijgzame zoon.

We zaten op zijn verjaardag met ons gebak

op schoot. We zochten steeds naar onderwerpen.

Hier stond ik, zijn moeder, en hij zat daar

op de bank en kreeg een gitaar van iemand

die hem had gebouwd. Hij glunderde helemaal,

weet je. Later zat ik tegenover hem

bij een advocaat, toen hij met veel vertoon

zijn vader de nek brak. Het komt allemaal

weer boven. Ik denk dat hij niet veel gaf

om zijn leven – o God, die liefde is.’

Toen hij haar bril afzette had hij

een blik die ik niet van hem kende.

Eigenlijk leek hij me wel vrolijk. Hij sloeg

regelmatig zijn arm om mijn schouders.

‘Ed, je hebt je nooit verdiept in mijn kant

van het verhaal,’ zei hij bijvoorbeeld. Hij vertelde

over een menigte mensen die hij allemaal

zelf was, en die hem van achter hun brillen

aankeken. Dat soms zijn woede

de overhand kreeg. ‘Sorry,’ was het dan.

‘Wij zullen ons wel vergissen.’ Soms zie je

vanuit de trein nog juist een reiger

op het weiland. Het lijkt of hij jou al langer

zag. Steeds zei hij dat hij volgens hem

in zijn recht stond. Hij wilde altijd al

zijn vader zijn. Maar diens bril, een klein

blauw geval, was stuk gegaan. Hij wilde zo graag

thuiskomen en zeggen: High five! Ik heb ze

allemaal een kopje kleiner gemaakt! Maar ‘ze’,

dat was hijzelf, in dit geval.

Door de zonnebril was van zijn ogen

alleen het wit te zien. Nooit was hij zo overstuur

als toen een hond zijn vogel doodbeet.

De tranen liepen langs zijn neus en het was mijn,

mijn schuld. Als jongen was hij altijd wat stil,

nu is hij harder. Ik ben genoeg vernederd,

zei hij. Vrij, ik wil vrij zijn. Hij zat achter

het stuur en zong met de radio mee. Papa,

ik wil dat je me aankijkt. Papa, ik wil dat je me

ziet. Papa, ik wil dat je weet dat ik

het ben. Papa, ik wil dat je weet dat ik

als jou ben. Papa, ik wil dat je trots op me bent.

Papa, ik wil dat je opschept: ‘Mijn zoon,

blablabla.’ Papa, ik wil dat je van me houdt. Papa,

ik wil dat je van me houdt. Papa, ik wil

dat je van me houdt. Papa, ik trap je dood

als je nu niet van me houdt.

Papa, ik trap je dood. Ik trap je dood.

Ik trap je dood. Ik trap je dood.

Papa, ik wil je geld. Papa, ik wil je leven.

Papa, ik wil je geld. Papa, ik wil je leven.

In een droom kwam ik hem tegen.

Hij zag er goed uit, gebruind. Hij zwaaide,

ik kreeg hem weer terug. Ik hoorde gespartel

achter het riet, een gevecht op leven en dood,

de reiger ving zijn prooi. ‘Onder verwijzing naar

de dertiende regel uit het vorige gedicht

stel ik dat mij geen blaam treft,’ zei hij.

Hij keek me strak aan. Het was een krankzinnig

heldere dag. ‘Volgens mij ben jij je niet half

bewust van wat je hebt gedaan,’ zei ik. Hij vertrok

zonder iets te zeggen. Een moment later zat ik

op zijn zolderkamer, zijn posters aan de muur.

Ik zocht hem achter de struiken, op het plein

waar we voetbalden, in zijn auto, op zijn plek

aan de tafel, ik vond alleen een tas met brillen

met de vingerafdrukken nog op de glazen.

Af en toe bekijk ik ze nog, leesbrillen,

zonnebrillen, damesbrillen, allemaal

mis ik hem.