Daar staat zij pieken kletsnat om haar hoofd

vol nieuwe voortanden en zij lacht want ze heeft

de weddenschap gewonnen, nachtgoed aan

in 2 minuten. Danst en springt, er moet weer ijs gekocht,

kijkt hoe ik kijk legt haar slordige hoofd op mijn buik,

 

‘stil doe nou het licht maar uit ik wil

een droom gaan dromen die ik op school heb bedacht.’

Daar gaat zij op haar rolschaatsen, doet haar

armen omhoog als zij vaart krijgt, wind in haar jas,

een eindje heen dan weer terug.

 

Zij pakt mijn mouw, legt i hand over haar oog.

‘Nou moet jij het ook doen, zie je,

kijk dan bij mij, je pupil wordt groter en groter

omdat de andere in het donker groeit, van binnen

zit het aan elkaar vast. Zie jij nog wat?’

 

Rijdt verder, armen opzij, een beetje gebukt

waardoor zij bijna maar nog juist niet valt – alsof het

vallen een arm is waar zij vlak onderdoor gaat.

 

Ik kijk haar na maar wat wil je,

met die te wijde pupil vast aan wat er niet is.

Daar loopt zij in de regen door het water

waar zojuist nog straat was, haar jas waait opzij,

naast haar voeten rimpelt het, soms schopt zij

tegen het water en het ketst bij haar weg,

soms zie je de zool van haar laars.

 

Enkels in haar sokken geschuurd van het touw

waarlangs onzichtbaar zij blijft klimmen, ik keek hoe

zij deden en daar stond ik op de knoop

hees mij met mijn knieën op aan mijn handen bijna

was ik bij het plafond ze hadden de stang al klaar

waaraan je dan mag zwaaien maar het was tijd

 

Toeval is waaraan je ogen hangen,

zoals zij loopt naar school door de regen, het laatste

zegel dat je moet breken

om haar een keer te zien zoals zij zich voordoet.

Terwijl ik met haar praat, zij luistert niet,

neemt zij haar handen van het stuur, klapt tweemaal

snel na elkaar, fietst door.

 

Zon ketst op haar scheef door elkaar gegroeide

tanden als zij lacht, ik kan het, zie je

dat ik het kan? Zal ik het nog een keer doen?

 

Neemt haar handen van het stuur, klapt tweemaal

snel na elkaar, fietst door.