Uit een kroeg waait schrale adem

naar leegstaande kazerneflats met gebroken

ruiten roken spoken sigaretten het sterven

Bach liep hier over natgeregende utopische

stenen, nu blaast hij vliegen weg, de stad

wenkt in mij, een meisje roept mama naar

een witharige, uit een doodlopende motorhelm

puilt een baard, de duivel bevuilt de kelder

ik zwerm om mezelf heen bij het licht van een

ledlamp, niets overschrijdt zichzelf zelfs niet

de stenen waarop hij liep

 

bij een verlaten strandcafé aan de Caspudener See

beweegt een hand in een vuile broek onverstoorbaar op en neer

de zwerver loert naar het voluptueuze naakt aan de oever.

Verwrongen jubel rond de pleinen, omhelsd

door de liefdevolle wurggreep van een kronkelende

adder van gesmolten lood en kwikzilveren doden,

op de Neumarkt zingen kozakken

een droevig lied, in hun pet rinkelen ontroerde

euro’s een roes van Saksisch bier en Zwiebelfleisch,

hoog heffen moeders hun barokke koepelvuist

zwenken ogen en speuren naar de gebeten adder

die fosfor braakt, waar op de terrassen opgedirkte

fakkels flaneren bij het ritme van een wond bidt

opgesloten in de burcht de Sixtijnse madonna

haar radeloze smeekbede om oplossing, verdwijning

 

terug in het woud bij Hohnstein ruisen onafgebroken

dreigend de bomen, het bombardement in de verte en

vette regendruppels op mijn pet

de vogels zijn stil en droevig

in een wolk muggen verdampt het licht

het vlekt blakerend in de bosstraten.

Op een landweg naar Bad Berka

springt in één spookachtige seconde

een hert uit het koren, vol raakt

de Ford Fiesta zijn kastanje flank,

zijn angstig oog verdwijnt in struikgewas,

geen zicht

de natuur leunt doodstil op het asfalt

de auto tikt schuldig na

houten vloeren kraken oorverdovend

in Goethes huis waar Grieken lachen

bij twee vliegen in Schillers mondhoek

daar springt het hert

en smacht het naar fris water

de god staat weerkaatst in glanzend blik

onder zijn vacht trilt een vermoeide spier

zijn oog licht op en dooft

dooft en licht op.