- Liefde herken je aan het afscheid Tomas Lieske en Willem Jan Otten: een interview met Elisabeth Eybers.
- H.H. ter Balkt
- Vonne van der Meer De oude vrouw en de jonge man
- Jan Baeke
- Zeer geachte mijnheer Waugh,
- Willem Jan Otten
- Reinold Widemann De stilteverzamelaar
- Kees van Domselaar
- Herlezen Schrijven met de beitel
- Poëziekroniek
- Aangestreept
[p. 75]
Op een zomeravond een wandeling, vader
door oude vertrouwde bosrijke lanen
op zoek naar je huidige adres, zijdelings
het oog nog op sprookjes
maar toch ook al weer
een goed eind op weg.
Op een zomeravond een wandeling, vader
je naam bestaat nog en je dood
heeft het toeval vermengd met de ondraaglijke
lichtheid van Praag, hoor mij eens
gesmoord in je fietstas, zo één
waarmee je kwam en verdween.
Op een zomeravond een wandeling, vader
naar het huis van mijn jeugd is gesloopt
voor een weg naar je graf, ik ga terug
de avond maakt laf, de vijver ligt droog
aanwezig en beleefd groet ik de dag.
[p. 76]
Neem een blocnote en geschiedenis wordt klad
o wij, die nog werden geboren uit een buik
heilgymnastiek, ogen gesloten, slapende wonden,
welaan, het water breekt, het gedicht, maar
één beekdal meer dan de wereld is er niet
later zeg je dat het regent als het regent
je wilt het wel maar weet het eigenlijk niet
want wat verborgen was, raakt dagelijks los
van wat je dacht, van wie je bent
van wat het is en je bedenkt
een verloren samenhang
een lek vat vol betekenis:
het huis, het dak, de rommelzolder
de zee, het water, het glas
mijn liefste
ik ben gemaakt van slingerwegen
regent het, het regent
los.
Lees de Tirade Blog
De dood vertelde de mooiste dromen te dromen
(beeld: Don Duyns) Een zandkasteel met hoge bogen, moddervloeren, een troon van schelpen en kerkertralies van vissengraatjes. Tussen duin en zee zat een eenzaam klein blond jongetje, maar in zijn hoofd had hij een hele familie: een man, twee kinderen, een dozijn paarden, wat parkieten, een roedel honden en een os. Voor de mensen bouwde...
Lees verderBELLY
(beeld: Don Duyns) Jonah staat tot zijn knieën in het water. Hij zet een stap naar links. Nog een stap naar links. Het water is ondoorzichtig grijs. Diepteloos. Hij heeft zijn tenen al tijden niet gezien, maar ze zitten er nog wel. Daar wordt hij steeds aan herinnerd. Op de bodem ligt het zware afval...
Lees verderHet toppunt van contemplatie – over hoogten
Larousse 19 Vorige week schreef ik een foldertekstje over Thomas Mann en liet me verleiden over zijn romans te spreken als het ‘hooggebergte van zijn oeuvre.’ Een dubbel bedenkelijk beeld, omdat zijn Toverberg natuurlijk letterlijk in een hooggebergte speelt: het sanatorium waar Hans Castorp jarenlang een ‘horizontaal leven’ leidt bevindt zich in de Alpen. De...
Lees verder
Blog archief