[p. 349]
De winter van Breughel, de heuvel met jagers
en honden, aan hun voeten het dorp in de diepte,
nog even, maar hun doodmoeie houding, hun
doodmoeie stap in de sneeuw, bijna zo
langzaam als stilstand. En het dal aan hun voeten
groeit en groeit, wordt wijder en wijder, verder
en verder, tot het landschap verdwijnt in
een land, dat er moet zijn, en er is, maar
alleen zoals een vermoeden er is, zo ver.
Waarom duikt uit de hemel een pikzwarte vogel?
Alsof hij spot met de moeizame poging tot terugkeer
naar het leven in de diepte: de vijver met schaatsende
kinderen, de boerderijen met wachtende vrouwen,
alsof hij spot met de grijze verte waar hij
vandaan komt. Een pijl op weg naar zijn wond.
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief