Vaders laatste jaar
Erika Mann, Das letzte Jahr, Bericht über meinen Vater, S. Fischer Verlag. Frankfurt a. Main.
Erika Mann heeft een verslag geschreven over het laatste jaar van haar vader. Vader blijkt iemand te zijn, die op een argeloze vraag met degelijke langademige wandspreuken pleegt te antwoorden, waarvan de doorwrochte syntaxis de zin verduistert. Voorts, zo lezen we bij dochter Erika, brengt vader een winkelbediende van zijn stuk, door te verklaren, dat in de edelsteen, die hij zoëven gekocht heeft, ook chloor zit. Na deze belangwekkende onthullingen lezen we dan, dat vader placht te werken als een rechtschapen Duits ambtenaar. Hij was ook overtuigd, dat de mens de kroon der schepping is, die we niet met atoombommen moeten bekogelen, want dan is al dat werk voor niets geweest. Als hij op reis ging, nam hij altijd een flesje vermouth (Cinzano) mee. Hij kende geen enkele vrees, maar dan ook geen enkele (absolute Furchtlosigkeit). Alweer volgens Erika hebben vader en moeder elkaar vijftig jaar lang geen moment verveeld. Erika komt voorts de aandacht vragen voor het feit, dat meeuweneitjes, hardgekookt, een glazig wit vertonen, terwijl het geel rozig blijkt te zijn. Erika vindt ook, dat dromen een diep-mystieke betekenis hebben en getallen ook. Dat de geest de materie overwint, is eveneens een verrassend gezichtspunt. Ze heeft last van maagstoornissen en slapeloosheid en zet een heel ziekenhuis op stelten met een hysterische aanval, waar de doktoren geboeid naar kijken. Haar vader duidt ze aan met T.M. en haar ouders heten ‘Eiterlein’. In het gezin Mann was het allemaal genade, vlijt, saamhorigheid en humaniteit, wat de klok sloeg.
Dit onbenullig, dweperig geschrijf werd keurig verzorgd, met foto’s verlucht, uitgegeven door S. Fischer en is te krijgen voor f 4,80. Wie iets meer wil weten over Erika Mann speciaal gedurende het laatste jaar van haar vaders leven, late het boekje niet ongelezen. De Thomas Mann-bewonderaars zullen er blij mee zijn.
V
