Een hoogbejaard stel bracht 48 uur door op een vastgelopen motorboot in het Gooimeer. Geen voedsel, geen water, geen verwarming, niks. Alleen elkaar. Het zou het scenario voor een toneelstuk kunnen zijn, maar dat is het niet. Een 82-jarige man en 75-jarige vrouw overkwam het echt.
Waar zouden ze het in die twee etmalen over gehad hebben? Hoe lang heeft het geduurd voor het gesprek niet meer over praktische zaken – lees: hoe raken we in godsnaam van deze klereboot weg – maar over andere zaken. De kinderen, het huis, de buren, de onderhuidse huwelijksproblemen, de herinneringen, de roestende liefde.
Na hoeveel uren sluipt voor het eerst de gedachte aan de dood binnen? Aan de dood als realistisch einde van het motorboottochtje. Voelt die gedachte dan nog even vertrouwd als in de huiskamer, waar elke gepensioneerde wel eens op die gedachte kauwt?
Hebben de twee oudjes de balans opgemaakt van hun leven? Hoe voelt het om dat met z’n tweeën te doen in plaats van alleen? Hoeveel invloed heeft dat op de eindconclusie? En kan die balans nog verstoord worden als de andere vóór jou overlijdt? Of erger nog, wanneer de andere sterft en jij twee uur later gered wordt door een boot of vliegtuig die met haken in de vorm van vraagtekens je letterlijk uit het slijk halen. Glimlach je dan?
Ach ja, een gek kan meer vragen stellen etc. Een ding is in ieder geval duidelijk: hier is een nieuw televisieconcept in de maak. Dat die twee oudjes maar gauw een patent nemen.
