Elle est morte. Qui? Emmanuelle… Sinds twee dagen vertoef je niet meer onder ons, d.w.z. dat je, in mediatermen, al oud nieuws bent. Ik ga dan ook geen in memoriam aan je wijden, dat deden de kranten, televisiejournaals en een hoop publicisten al voldoende. Een gedichtje wil ik wel maken, later, als je dood een beetje uitgeregend is in mijn hoofd.
Nu houd ik het bij een bedenking. We zullen je herinneren als Emmanuelle, d.w.z. als Sylvia in de iconische rieten stoel, met je masker van naaktheid. En daarbij denken we alleen aan jou. De mannen in je leven zijn je nooit gaan overheersen, je bent geen Marilyn Monroe, bij wie altijd meteen de schimmen van Joe DiMaggio, Arthur Miller en JFK opduiken, of, om het even literair te houden, een Kristien Hemmerechts bij wie we altijd de rokershoest van Herman in de nek voelen.
Ondanks je relaties met Hugo Claus, Freddy de Vree en de Amerikaanse acteur Ian McShane, blijf je onze puberfantasie Emmanuelle. Je bent geen aanhangsel geworden van bekende mannen. Wij zijn het aanhangsel geworden van jouw tweeëntwintigjarige lijf.
Je was onze artistiek niet altijd verantwoorde poëzie, ons biertje voor het slapengaan, onze vermoorde onschuld, onze Borsten des Vaderlands. Wij blijven aan je denken. Rust zacht, heb vrede, drink een neut met God. En hopelijk voelen die rieten stoelen in de hemel fijn aan je kont.
