Na dagen kwam ik weer uit het woud tevoorschijn. Het regende hard. Tussen de bomen door zag ik de lichtjes van andere mensen en iemand zei: ‘welkom terug in de beschaving.’
Op een veranda spraken twee vrouwen met elkaar over de zelfmoord van Robin Williams. Ze hadden harde stemmen. Een van hen had hem ooit ergens zien optreden.
‘Het was een ramp’, zei ze, ‘hij was helemaal niet te verstaan.’
‘That just goes to show’, zei de ander. Ze zei er niet bij wat precies.
Ik kocht een ijsje omdat hier niets anders te koop was, het ijs was wit en zoet. Ik vroeg me af wat het betekende dat uitgerekend de man die in films altijd iedereen had troostte, iedereen redde, nu zichzelf had gedood.
Ondertussen ging de zon felroze onder. Het zou mooi zijn geweest als er een paard was, om nu langzaam op weg te rijden.
Wytske Versteeg (1983) schreef Dit is geen Dakloze, De Wezenlozen en Boy. Haar nieuwe roman, Quarantaine, zal dit najaar verschijnen.
