Nadims school is dicht. Een week van studiedagen voor de juffen en meesters, waardoor onze zoon – als altijd voor mij onverwacht – thuis zit.

Soms neemt B vrij voor dit soort weken, vaak hang ik zelf met Nadim. Het beste is gebleken om met hem naar een huisje van familie in Zeeuws-Vlaanderen te gaan, maar dat is tegenwoordig zelden vrij. Daarnaast ben ik vanwege Het Parool gebonden aan de stad, en Zuidzande ligt op tweeënhalf uur rijden – als er geen files staan.

Meestal word ik ongelukkig van schoolvakanties. Ik kan dan niet echt werken, maar het lukt me ook niet te genieten van de tijd die ik met mijn jongen heb. Vaak probeer ik toch te werken; word kortaf als hij me stoort en haat mezelf aansluitend.

Vandaag zou anders gaan. Het werk dat moest, deed ik in de vroege ochtend. Nadim stond traag op en we lummelden op de bank. Hij leek mij fysiek meer op te zoeken dan normaal; klom op schoot, strekte zijn benen op mijn gestrekte benen.

Aan de late kant haastten we ons naar zijn paardrijles. Ik was trots op hoe snel mijn jongen zo’n groot konijn heeft leren besturen. Na de les vroeg ik wat hij wilde lunchen.

‘Dat mag tóch niet,’ zei Nadim. Door zijn witte huid en zijn enorme blauwe cap leek hij een fotonegatieve smurf.

‘Try me,’ zei ik.

‘Wat?’

‘Wat zou je willen?’

Zonder me aan te kijken: ‘McDonald’s?’

Ik liet een tel voorbijgaan, zette Nadim op de stang van mijn fiets en reed hem naar de gouden bogen op de Kinkerstraat. Mijn jongen wilde nuggets, voor mezelf bestelde ik een vegaburger.

Het duurde langer dan je van de McDonald’s zou verwachten. Met zijn onderarmen op het tafelblad bleef Nadim onrustig naar de balie kijken, al hadden we zo’n bordje met een nummer waardoor het eten naar je wordt gebracht. Ik keek naar de hand van mijn jongen, legde de mijne erop.

Nadim is zeven. Hij heeft lange tere handen met fijne vingers. Zijn handen voelen altijd koel.

De rest van onze dag, bij het uitlaten van de hond, bij het bakken van koekjes (ik doe dat normaal niet met hem, zo’n vader ben ik niet) zocht zijn hand de mijne steeds weer op.

We haalden zijn zus van de crèche. Ze zag bruin van het zandbakzand.

B zou laat thuiskomen, dus at ik met de kinderen. Ik had roti gemaakt omdat ze dat heerlijk vinden (normaal houd ik geen rekening met kindersmaken). Na het eten stoeiden we op het kleed en Ada lachte haar vette lach.

Toen Ada en Nadim in bed lagen ging ik de deur uit, op weg naar een restaurant om te bespreken. Het vakantiegevoel bleef bij me door de late avond, door het zetten van de nacht, tot nu ik in een stil huis thuisben en deze zinnen aan je tik.

___________________________________________________________________________

Gilles van der Loo (Breda, 1973) is schrijver en recensent. Hij was redacteur van Tirade en zijn fictie verscheen online en in diverse bladen. Bij Van Oorschot publiceerde hij de verhalenbundel Hier sneeuwt het nooit en de romans Het laatste kind en Het jasje van Luis Martín.